Σε πρωτόφαντη σύγχυση θα βρεθεί ένας ολόκληρος κόσμος που τοποθετεί τον εαυτό του στον ευρύτερο Αριστερό πολιτικό χώρο, στις επικείμενες εκλογές. Και επειδή έχουν ρεζιλευτεί μια σειρά από λέξεις με σημαντικό κοινωνικό αντίκτυπο, εξ αρχής διευκρινίζουμε ότι εννοούμε την Αριστερά με τη θεμελιώδη νοηματικά διάσταση που της έδωσε η αστική Γαλλική Επανάσταση στο μακρινό 1789. Αυτή, της μαχητικής και υπέρ πάντων αγώνα για «Ελευθερία- Ισότητα –Αδελφοσύνη», όπως γράφονταν στις σημαίες του επαναστατημένου γαλλικού λαού τότε.

Η αναπόφευκτη κατάληξη του θλιβερού εγχειρήματος της «πρώτης κυβέρνησης Αριστεράς», που θα προστάτευε τάχα τα λαϊκά συμφέροντα και την υπεράσπιση της παραγωγικής δυνατότητας της χώρας από τις τραγικές επιλογές του παλαιού δικομματικού συστήματος, έχει σπείρει κύματα απογοήτευσης, σύγχυσης και θυμού. Όπως όμως ξεκάθαρα φάνηκε στις Ευρωεκλογές, καμιά άλλη πολιτική δύναμη, με την όποια αναφορά στην Αριστερά, δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει αυτά τα λαϊκά συναισθήματα.

Δικαιολογημένα θα έλεγε κανείς! Είναι η δεύτερη φορά στην πρόσφατη μεταπολιτευτική ιστορία που η κυβερνώσα «Αριστερά» έρχεται να υλοποιήσει αυτά που δεν μπορεί να κάνει η Δεξιά.

Δεν είναι πολύ μακριά το 1989, όταν η ενωμένη πια Αριστερά (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού και αργότερα ΣΥΝ) συγκυβερνά πρώτα με τη ΝΔ (κυβέρνηση Τζαννετάκη) και μετά, με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μαζί (οικουμενική Ζολώτα) για να στρώσουν το δρόμο στον ανοιχτό νεοφιλελευθερισμό των δεκαετιών του ’90 και 2000. Το τότε κρίσιμο πολιτικό αδιέξοδο, λύθηκε για να ακολουθήσει ο Μητσοτακικός και Σημητικός εκσυγχρονισμός, που κατέληξαν στον μνημονιακό εφιάλτη. Η μεγάλη λαϊκή αντίδραση που επακολούθησε, έφερε γρήγορα στα όριά του το συγκεκριμένο σύστημα διακυβέρνησης. Και πάλι η διέξοδος θα δοθεί από την κυβερνώσα «Αριστερά».

Και αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ως κοινός λαθρεπιβάτης της Αριστεράς που κατάφερε να αμαυρώσει το όποιο κύρος τής έχει απομείνει, να δυσφημίσει την ιστορία, τις αξίες και τα οράματά της, το άλλο κομμάτι της συστηματικής Αριστεράς που θέλει να λέγεται και κομμουνιστική, δεν φαίνεται να ακολουθεί καλύτερη πορεία. Η ηγεσία του ΚΚΕ θεώρησε ψευτοδίλλημα την πλατιά αντιμνημονιακή πάλη που θα έπρεπε να μαζικοποιηθεί με κάθε τρόπο, απορρίπτει τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και, το χειρότερο, συστηματικά αντιστρατεύεται την κοινή δράση των εργαζομένων για χάρη ενός «ισχυρού ΚΚΕ», που θα μας φέρει τη «Λαϊκή Εξουσία» αν εκλέξει παραπάνω βουλευτές στο κοινοβούλιο. Ευχάριστα παραμύθια για παιδιά !

Αλλά στη χώρα, πέρα αυτής της εξαιρετικά «χρήσιμης» για τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος Αριστεράς, υπάρχει και μια άλλη Αριστερά, που δεν εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο. Μια Αριστερά της δράσης και της αντιπαράθεσης, που ακολουθεί τις δικές της ταξινομήσεις. Ένα κομμάτι της, αντιγράφει την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ στην προκυβερνητική του πορεία. Μιλάει για «Μεταβατικά προγράμματα», αγνοώντας την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας που με δραματικό τρόπο πλέον διαπιστώνεται από τον καθέναν. Είναι φυσικό να έχει μια δυσκολία να πείσει!

Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι αυτής της ανυπότακτης Αριστεράς, που έχει πολιτογραφηθεί σαν «Μαρξιστικό – Λενινιστικό» και διακρίνει το δισυπόστατο της κοινωνικής αντιπαράθεσης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό ενάντια και στην ντόπια μεγαλοαστική τάξη αλλά και στους ιμπεριαλιστικούς επικυρίαρχους που λυμαίνονται τη χώρα, δεν φαίνεται να βρίσκει τρόπο κοινού βηματισμού ώστε να συγκροτήσει πυρήνα ανασυγκρότησης του λαϊκού κινήματος. Να εμφανιστεί στον εργαζόμενο και δοκιμαζόμενο λαό σαν ενιαία δύναμη, σαν πρωτοπορία που μπορεί να ανοίξει δρόμους με ευθύνη αυτών που αποφάσισαν να ανακόψουν τα ελπιδοφόρα βήματα που είχαν γίνει. Υπό αυτές τις συνθήκες και εδώ είναι φυσική η αδυναμία πειθούς.

Και όμως. Παραμένει ιστορικά τεκμηριωμένη η θέση ότι και τα μεγαλύτερα κοινωνικά κινήματα ξεκίνησαν από φωτισμένες πρωτοπορίες που στάθηκαν ικανές να ενώνουν, να συσπειρώνουν και να κατευθύνουν. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο των καιρών, αυτή είναι η μεγάλη αναγκαιότητα των καιρών και αυτό είναι το πολιτικό όραμα του Μ-Λ ΚΚΕ. Αυτό θέλει να εκφράσει και το βασικό προεκλογικό του σύνθημα:

«Ούτε ΣΥΡΙΖΑ – Ούτε ΔΕΞΙΑ

Για μια Πραγματική Αριστερά»

Θ. Χόβολος

πηγή: Λαϊκός Δρόμος