Σε μία από τις καθιερωμένες συνεντεύξεις τύπου που δίνουν κάθε απόγευμα για τις εξελίξεις σχετικά με τον κορονοϊό ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων, Νίκος Χαρδαλιάς, και ο εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας, καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας, τέθηκε το ερώτημα εάν η οφειλόμενη στον εγκλεισμό πλήρης απουσία σωματικής άσκησης, έστω και ενός ημίωρου καθημερινού περπατήματος, αποτελεί προβληματισμό σε σχέση με την πτώση των δεικτών υγείας του πληθυσμού, και ειδικότερα των ευπαθών ομάδων. Μεταξύ άλλων, ο Σ. Τσιόδρας απάντησε: «…θέλει προσοχή ο συνωστισμός. Αυτό μας ενδιαφέρει, όχι μισή ώρα άσκηση που θα κάνει έξω ή θα περπατήσει. Η μισή ώρα περπάτημα έξω, είναι μια τέλεια αεροβική δραστηριότητα η οποία προστατεύει την υγεία του ανθρώπου, βοηθάει την ευεξία του και φυσικά βοηθάει και ένα σωρό άλλα πράγματα. Την καρδιά του, το μεταβολισμό του, τη ρύθμιση του σακχάρου. Όλο το σύστημα του οργανισμού ενισχύεται με μια τέτοια δραστηριότητα, σαν αυτή που αναφέρετε…». Φυσικά, την απάντηση αυτή προσυπέγραψε ο Ν. Χαρδαλιάς, υπεραμυνόμενος βέβαια της εισήγησης-απόφασης ορισμένων Δήμων για κλείσιμο δημόσιων χώρων (π.χ. Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης) για  την αποφυγή, όπως ισχυρίζονται, «φαινομένων συγχρωτισμού».

Δεν θα ασχοληθούμε με το θέμα του συνωστισμού και τις παραποιημένες σχετικές ειδήσεις, που προβάλλονται από τα συστρατευμένα με την κυβερνητική προπαγάνδα και τρομοκρατία ΜΜΕ. Σημαντικό αλλά όχι αντικείμενο του παρόντος άρθρου. Ωστόσο, εύλογα γεννιέται το εξής ερώτημα: Σε πόλεις, όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, όπου, με κυβερνητική απόφαση, μπήκε λουκέτο σε χώρους αναψυχής, εξωτερικές αθλητικές εγκαταστάσεις και μεγάλα πάρκα, ποιον χώρο προτείνουν οι αρμόδιοι για αυτές τις, κατά τα άλλα, νόμιμες και απαραίτητες δραστηριότητες; Μα αλήθεια, τέτοιου είδους λογικές και αποφάσεις πού οδηγούν τελικά; Μήπως στον ανεπιθύμητο συνωστισμό του κόσμου στους δρόμους κυκλοφορίας οχημάτων και στα «δείγματα» πάρκων που υπάρχουν στα αστικά κέντρα; Και ακόμα περισσότερο, μήπως  σε ένα εντεινόμενο άισθημα «ασφυξίας» ενός λαού που ζει όλο το 24ωρο ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους, με βλαβερές επιπτώσεις, όπως διαβεβαιώνει και η επιστημονική κοινότητα, τόσο στη σωματική υγεία όσο και στην ψυχική; Κατά τα άλλα, το υπουργείο Υγείας κόπτεται για την ψυχολογία των Ελλήνων πολιτών και θέτει σε λειτουργία τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης…

Στο σημείο αυτό θα ήταν χρήσιμες ορισμένες παρατηρήσεις:

1. Στην υδροκέφαλη Αθήνα, μια κανονική τσιμεντούπολη, αντιστοιχούν μόλις 0,96 τετραγωνικά μέτρα πρασίνου σε κάθε κάτοικο (στοιχεία ΟΟΣΑ). Σύμφωνα με μελέτη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, στο δεύτερο αστικό πόλο της χώρας, τη Θεσσαλονίκη, η αναλογία αυτή υπολογίζεται σε μόλις 2,14 τ.μ. ανά κάτοικο. Tην ίδια στιγμή, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) θεωρεί πως η ελάχιστη αναλογία πρασίνου στις πόλεις δεν πρέπει να είναι κάτω από 9τ.μ. ανά κάτοικο.
2. Στην τελευταία απογραφή (2011), προέκυψε ότι ο συνολικός πληθυσμός της Ελλάδας ανέρχεται σε 10.816.286 κατοίκους. Από αυτούς, τα 3.828.434 ζουν στην Αθήνα και το 1.110.551 στη Θεσσαλονίκη. Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι περίπου ο μισός πληθυσμός της χώρας στοιβάζεται σε δύο μόλις πόλεις.
3. Στην ίδια απογραφή, προέκυψε αντίστοιχα ότι το 19,1% του συνολικού αριθμού των κτιρίων της χώρας είναι χτισμένα στην Αττική.

Οι αριθμοί φυσικά έχουν τη δική τους δυναμική. Αν, ωστόσο, «ιδωθούν» εκτός πολιτικού κάδρου, εύκολα μπορούν να γίνουν αξιοποιήσιμοι τόσο από τις εκάστοτε κυβερνήσεις όσο και από διάφορες περιβαλλοντικές «ευαίσθητες» ΜΚΟ (βλ. WWF), ώστε να μετακυλισθούν στο λαό οι ευθύνες της βελτίωσης της ζωής στα αστικά κέντρα. Έτσι, ο καθένας από μας, ατομικά, μπορεί να φυτέψει ένα δέντρο για να ομορφύνει η πόλη, να καθαρίσει τη γειτονιά του από τα σκουπίδια, να ελαχιστοποιήσει τη χρήση ΙΧ και πάει λέγοντας… Το ζήτημα του γκρίζου των πόλεων όμως, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε «φορώντας πολιτικά γυαλιά». Οι κάτοικοι των δύο ελληνικών μεγαλουπόλεων πραγματικά δυσκολεύονται να «πάρουν ανάσα» ανάμεσα στο μπετόν και το σίδερο. Και γι’ αυτό δεν φταίνε οι ίδιοι ούτε και είναι ζήτημα «ατομικής ευθύνης» (να την πάλι αυτή η ευθύνη!) η ομορφιά μιας πόλης. Αντίθετα, οι άσχημες πόλεις είναι το αποτέλεσμα μιας εγκληματικής πολιτικής δεκαετιών, που είναι υπεύθυνη για την εγκατάλειψη και ερήμωση της υπαίθρου και την αθρόα μετακίνηση ανθρώπων στα αστικά κέντρα στην προσπάθεια αναζήτησης εργασίας και καλύτερων όρων διαβίωσης. Που είναι υπεύθυνη για την άναρχη δόμηση, τις παράνομες άδειες-δώρα στους μεγαλοεργολάβους για την κατασκευή μεγαθηρίων-εμπορικών κέντρων κλπ. Που είναι υπεύθυνη για την εγκατάλειψη ακόμα και αυτών των λιγοστών μεγάλων πάρκων που υπάρχουν (βλ. πάρκο Τρίτση, πεδίο του Άρεως), αφημένων στην τύχη τους να ρημάζουν χωρίς προσωπικό για καθαριότητα και φροντίδα. Αλλά και για το σκανδαλώδες ξεπούλημα μεγάλων εκτάσεων που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σαν «πράσινοι πνεύμονες» της πόλης, ενώ αντ’ αυτού «χαρίζονται» ουσιαστικά στο μεγάλο κεφάλαιο, όπως συνέβη στην περίπτωση του Ελληνικού όπου πρόκειται να ξεπηδήσουν ξενοδοχειακές μονάδες, εμπορικά κέντρα, καζίνο κλπ. Που, παρά τα κούφια κάθε φορά κυβερνητικά λόγια, η ίδια πολιτική επιτρέπει στα κατακαμμένα δάση, όπως αυτά της Πάρνηθας, της Πεντέλης και του Υμηττού, να ξεφυτρώνουν αυθαίρετα αντί για δέντρα…

Η πολιτική αυτή εν τέλει, εκτός όλων των άλλων, έχει καταδικάσει τους κατοίκους της Αθήνας αλλά και της Θεσσαλονίκης να ζουν στο νέφος , στο βουητό, στην ασχήμια, στριμωγμένοι σε πόλεις-υγειονομικές βόμβες που, όπως αποδεικνύεται τούτες τις μέρες, είναι έτοιμες να εκραγούν. Οι εκφραστές αυτής της πολιτικής, αυτοί οι υπηρέτες της ντόπιας ολιγαρχίας που δήθεν ενδιαφέρονται για τους πολλούς, κουνούν με θράσος το δάχτυλο στους «λίγους ανεύθυνους» που τολμούν να ξεμυτίσουν από το σπίτι τους. Που το τολμούν στην προσπάθειά τους να περισώσουν τη σωματική και ψυχική τους υγεία. Ναι,την «ίδια υγεία» για την οποία όψιμα «ενδιαφέρονται» οι «κύριοι» Χαρδαλιάδες και οι κυβερνήσεις τους… Ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Μυρτώ Σουλιώτη, μέλος του Μ–Λ ΚΚΕ