Στις 21 Αυγούστου του 2018, ο Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός της κυβερνώσας «πρώτη φορά αριστεράς», εξήγγειλε από την Ιθάκη το τέλος των μνημονίων. Ανάμεσα σε άλλα έκανε και την εξής δήλωση: «Η χώρα μας ανακτά το δικαίωμά της να ορίσει αυτή τις τύχες και το μέλλον της σαν μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, χωρίς εξωτερικούς καταναγκασμούς, χωρίς άλλους εκβιασμούς, χωρίς άλλες θυσίες του λαού μας».

Η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά ο λαός μας όμως μαρτυράει το ακριβώς αντίθετο.
Ολόκληρο το σώμα των μνημονίων, 750 μνημονιακοί νόμοι, παραμένουν σε ισχύ, ενώ ο πρώτος «μεταμνημονιακός» προϋπολογισμός, αυτός του 2019, προέβλεπε 1 δις σε φόρους για αντίμετρα 900 εκατομμυρίων! Φόροι που φυσικά αφορούν τους εργαζόμενους, γιατί για το κεφάλαιο η κυβέρνηση δεν ξέχασε να μεριμνήσει για τη μείωση του εταιρικού φόρου εισοδήματος από 29% σε 25%, καθώς και για τον φόρο για τα διανομούμενα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων από 15% σε 10%! Για το αφορολόγητο του εφοπλιστικού κεφαλαίου ούτε λόγος, άλλωστε η συντήρηση της φοροασυλίας των εφοπλιστών ήταν και ένα από τα προαπαιτούμενα των δανειστών για τη δεύτερη αξιολόγηση.

Ταυτόχρονα, η αύξηση του κατώτατου μισθού που εφάρμοσε η κυβέρνηση για να εξαπατήσει το λαό στο πλαίσιο της προεκλογικής της δημαγωγίας, ακυρώνεται από τη διακηρυγμένη μείωση του αφορολόγητου, ενώ ένα νέο σαρωτικό κύμα πλειστηριασμών των λαϊκών κατοικιών και μια γενναία μείωση των συντάξεων βρίσκονται προ των πυλών. Ο λαός βιώνει έναν πρωτοφανή εργασιακό Μεσαίωνα. Τα 2/5 του πληθυσμού παραμένουν στην ανεργία, ενώ η εργασία έχει μετατραπεί σε εκ περιτροπής, μερική, μαύρη κι ανασφάλιστη. Το 48% του πηθυσμού ζει ακόμα κάτω από το όριο της φτώχειας.

«Ναι, αλλά αποφεύχθηκαν τα χειρότερα» φωνάζουν οι δυτικοί και τα φερέφωνά τους. Κάθε άλλο. Το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» και της «εξόδου στις αγορές» διαψεύδεται καθημερινά, αφού το χρέος από 127% του ΑΕΠ (288 δις) που ήταν το 2009, πριν από την είσοδο στα μνημόνια, εκτοξεύτηκε στο 180% του ΑΕΠ (344 δις), ενώ σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις το ονομαστικό επίπεδο του ΑΕΠ θα ανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα το 2042! Ταυτόχρονα, η χρηματιστηριακή αξία των μετοχών των τεσσάρων μεγάλων ελληνικών τραπεζών (Εθνική, Πειραιώς, Alphabank, Eurobank) έχει υποστεί πτώση κοντά στο 50% από την αρχή της χρονιάς μέχρι σήμερα. Αυτή είναι η «εμπιστοσύνη» των αγορών στην «ανακάμπτουσα» ελληνική οικονομία.

Κάθε πρόφαση διάσωσης της Ελλάδας από τους ξένους «εταίρους» έχει καταρρεύσει. Τα μνημονιακά δάνεια προς την Ελλάδα ήταν 288,7 δις, ενώ η αποπληρωμή τους ανήλθε στο εξωφρενικό ποσό των 336,2 δις! Η περίφημη «διάσωση» της Ελλάδας έβγαλε κέρδος για τους τοκογλύφους-δανειστές 47,5 δισεκατομμύρια!

Κι αν τον τόνο στην οικονομία της χώρας τον δίνει η αδυσώπητη λιτότητα χωρίς ορίζοντα διαφυγής, στο επίπεδο της πολιτικής τα πάντα καθορίζονται από την ξενοδουλεία της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Το καθεστώς νεοαποικιακού ελέγχου της χώρας από την ευρωπαϊκή και αμερικάνικη ολιγαρχία όχι απλώς δεν καταργείται, όπως διατείνεται αναίσχυντα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βαθαίνει.

Μπορεί να καταργήθηκε η λεγόμενη «TaskForce», Ομάδα Δράσης για την Εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής, όμως ο ασφυκτικός έλεγχος από τον ξένο παράγοντα διατηρείται ατόφιος. Η εν λόγω ομάδα αποτελούνταν από μια σωρεία Ευρωπαίων οικονομολόγων και αξιωματούχων με επικεφαλής τον Χορστ Ράιχενμπαχ, οι οποίοι σουλάτσαραν από υπουργείο σε υπουργείο για να σιγουρέψουν πως πάνε όλα κατ’ ευχήν και πως δε θα λείψει ούτε ένα σεντ από την αποπληρωμή των πακέτων στήριξης.

Πλέον η TaskForce και η επιτροπεία αντικαθιστώνται από το «Πλαίσιο Ενισχυμένης Εποπτείας». Το Πλαίσιο Ενισχυμένης Εποπτείας έχει 4ετή ορίζοντα και προβλέπει τριμηνιαίες εκθέσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων με στόχο, σύμφωνα με το Eurogroup, «την πιο στενή παρακολούθηση της οικονομικής, δημοσιονομικής και χρηματοοικονομικής κατάστασης και των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων». Μάλιστα, οι Ευρωπαίοι δεν κρύβουν την πρόθεσή τους να αξιοποιήσουν αυτές τις εκθέσεις για να επιβάλλουν στη χώρα μας συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις: «θα χρησιμεύσουν ως μια βάση για το Eurogroup για να συμφωνήσει στην επιστροφή των κερδών από το πρόγραμμα SMP και τη συμφωνία ANFA και την κατάργηση της αύξησης του επιτοκιακού περιθωρίου».

Σε απλά ελληνικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα επιστρέψει στην Ελλάδα κέρδη από τα ελληνικά ομόλογα που κατακρατά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά μόνο στην περίπτωση που τηρούνται οι μεταμνημονιακές δεσμεύσεις, δηλαδή κι άλλες περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις!

Ακόμη και το ΔΝΤ που δεν συμμετέχει πλέον σε οποιαδήποτε χρηματοδότηση της Ελλάδας «επιβεβαίωσε τη συνεχή εμπλοκή του στην Ελλάδα στη μεταμνημονιακή εποπτεία μαζί με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς».

Στο Πλαίσιο Ενισχυμένης Εποπτείας προβλέπεται επίσης η διατήρηση των ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων, 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2,2% του ΑΕΠ από το 2023 έως το 2060! Είναι προφανές πως προκειμένου να προκύψουν αυτά τα πλεονάσματα σε καθεστώς ερήμωσης της χώρας και οικονομικής αστάθειας παγκοσμίως, απαιτούνται αιματηρές θυσίες από το λαό και συνέχιση της επίθεσης στα λαϊκά εισοδήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συντηρεί ακόμα τον «Αυτόματο Κόφτη», ένα μηχανισμό αυτόματων περικοπών από τις κοινωνικές παροχές σε περίπτωση που υπάρξει απόκλιση από τους επιβεβλημένους δημοσιονομικούς στόχους. Ο αυτόματος κόφτης αποτελεί έναν πρωτοφανή μηχανισμό παράκαμψης οποιουδήποτε αντιπροσωπευτικού οργάνου, διασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο την απρόσκοπτη προσαρμογή στα κελεύσματα των ξένων πατρώνων.

Σε συνέχεια αυτού, διατηρείται και το λεγόμενο Υπερταμείο (Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.), ένας ανεξάρτητος από το κράτος οργανισμός διαχείρισης του δημόσιου πλούτου. Το Υπερταμείο λειτουργεί κάτω από τις εντολές ενός εποπτικού συμβουλίου στο οποίο προεδρεύει ο Γάλλος Ζακ Λε Παπ και αποτελείται από έναν ακόμη ευρωπαίο οικονομολόγο και τρεις ντόπιους υποτακτικούς. Σκοπός του ήταν και είναι η επιβολή σωρείας ιδιωτικοποιήσεων, ξεπουλήματος δηλαδή του δημοσίου στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, έναντι πινακίου φακής, όπως είδαμε να γίνεται τόσο επί ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, όσο και επί ΣΥΡΙΖΑ σε όλους τους κρίσιμους τομείς της οικονομίας και των κοινωνικών παροχών, όπως το ρεύμα, το νερό, το πετρέλαιο, οι οδικοί άξονες, τα λιμάνια, οι σιδηρόδρομοι και τα αεροδρόμια της χώρας.

Αυτό είναι το τέλος των μνημονίων και της επιτροπείας για το οποίο περηφανεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο ξένος παρεμβατισμός δε σταματά εδώ.

Η πρόσφατη αποκάλυψη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ περί πρόθεσης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για «επίλυση του Μακεδονικού» ήδη από το 2018, στο πλαίσιο των σχεδίων ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, με σκοπό την προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων ενάντια σε Ρωσία και Κίνα, καθώς και ο ωμός παρεμβατισμός του αμερικάνου πρέσβη, Τζέφρι Πάιατ, αναδεικνύουν τις σχέσεις εξάρτησης της ελληνικής ολιγαρχίας από τις ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που η Ελλάδα εν μέσω κρίσης και μνημονίων ξοδεύει το 2,2% του ΑΕΠ της στο ΝΑΤΟ, το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό χρηματοδότησης του οργανισμού παγκοσμίως! Σ’ αυτό το πλαίσιο μάλιστα προγραμματίζεται και η αναβάθμιση των νατοϊκών βάσεων στη χώρα μας, ο εξοπλισμός της βάσης στον Άραξο με πυρηνικά, η επέκταση της βάσης της Σούδας και η εγκαθίδρυση νέων βάσεων σε Κρήτη, Βόλο και Αλεξανδρούπολη, όλα απαιτήσεις των Αμερικάνων που πρόθυμα παραδίδει ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ.

Τη στοίχιση των ελληνικών αστικών κομμάτων κατά τις προσταγές των δυτικών, μαρτυρά και η στάση της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο αμερικανοκίνητο πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, με την πρώτη να υποστηρίζει μανιωδώς τον πραξικοπηματία Γκουαϊδό και τον δεύτερο να «συνδιαμορφώνει» τη στάση της ΕΕ, η οποία ζητάει να επαναληφθούν οι εκλογές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν μόλις πέρσι κάτω από διεθνή εποπτεία για τη διασφάλιση της δημοκρατικής διεξαγωγής τους!

Μέρκελ, Σόιμπλε, Μπαρόζο, Ντάισελμπλουμ, Λαγκάρντ, Σουλτς, Ράιχενμπαχ, Πάιατ, Τραμπ. Τα ονόματα αυτά απασχόλησαν τις πολιτικές αναλύσεις των τελευταίων χρόνων όσο τίποτα άλλο κι έγιναν στις λαϊκές συνειδήσεις συνώνυμα της εθνικής ταπείνωσης και καταλήστευσης. Εκβιασμοί, όπως η άρνηση εκταμίευσης των δόσεων ή η επιβολή των capital controls στο κάλπικο δημοψήφισμα του 2015, που σκοπό είχαν να τρομοκρατήσουν το λαό και να επιβάλουν πολιτικές μηδενικής ανοχής, στιγματίστηκαν παγκοσμίως ως μια ακραία έκφραση της ιμπεριαλιστικής τυραννίας απέναντι στη δήθεν ευρωπαϊκή και εκσυγχρονισμένη Ελλάδα, που αποδείχτηκε ψωροκώσταινα.

Κι όμως, στην αριστερά και το εργατικό κίνημα συντηρούνται μέχρι σήμερα οι θιασώτες του «ελληνικού ιμπεριαλισμού», κόμματα, οργανώσεις και ομάδες που ισχυρίζονται πως «είτε μέσα-είτε έξω από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, ο καπιταλισμός είναι ίδιος». Σύγχρονοι Δον Κιχώτηδες που πολεμάνε ανεμόμυλους, ενώ τα εχθρικά στρατεύματα τούς σαρώνουνε στο διάβα τους.

Αυτά τα κόμματα, με πρώτο και κύριο τον ΣΥΡΙΖΑ, ακραιφνή θιασώτη των αστικών παραμυθιών περί ισχυρής και ανεξάρτητης Ελλάδας, είναι που σπρώχνουν τον κόσμο στην εθνοκαπηλεία της ακροδεξιάς και του εθνικισμού, ενώ στο βάθος καραδοκεί η φασιστική Χρυσή Αυγή και τα Τάγματα Εφόδου της.

Η ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, που σε κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας δε δίστασε να μετατραπεί σε ανοιχτή κατοχή και ένοπλη επέμβαση, είναι το ιδιαίτερο εκείνο στοιχείο που έχει καθορίσει τη νεοελληνική εξέλιξη.

Από τα «δάνεια της Ανεξαρτησίας» το 1824, ως το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο το 1893, από τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο, μέχρι τη Χούντα και το Κυπριακό, από την ΕΟΚ και τη διάλυση της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής μέχρι και τα Μνημόνια, δεν υπάρχει μεγάλο γεγονός των τελευταίων 200 χρόνων στο οποίο να μην εμπλέκονται οι «Μεγάλες Δυνάμεις», πάντα σε ρόλο τοκογλύφου, τρομοκράτη, κυρίαρχου και καταπιεστή, με τη σύμφωνη γνώμη των ντόπιων μεγαλοαστών, που κανένα πρόβλημα δε θα είχαν να μετατραπεί η Ελλάδα σε ένα απέραντο τουριστικό θέρετρο πείνας, φτώχειας και εξαθλίωσης.

Η αμείλικτη αυτή πραγματικότητα θέτει στο λαό μας, την αριστερά και τους κομμουνιστές, ένα βασικό καθήκον που μονάχα αυτοί μπορούν να φέρουν εις πέρας, την απαλλαγή της πατρίδας μας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, το πέταγμα του ξενικού ζυγού και την οικοδόμηση μιας ανεξάρτητης, δημοκρατικής, ειρηνικής και σοσιαλιστικής Ελλάδας.

Στις 21 Αυγούστου του 2018, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας της κυβερνώσας «πρώτη φορά αριστεράς», μεταξύ άλλων δήλωσε πως «Φτάσαμε στον προορισμό μας, βγήκαμε από τα Μνημόνια, αλλά δεν τελειώσαμε εδώ. Νέες μάχες είναι τώρα μπροστά μας».

Θα συμφωνήσουμε με το τελευταίο.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος