Εκτάσεις που ανήκουν σε ιδιώτες, στην Εκκλησία και το Δημόσιο μεταβιβάστηκαν το 2014 από κάποιον κύριο Γεώργιο Χάρο, που παρουσίασε ως τίτλο κυριότητας ένα αμετάφραστο διάταγμα εποχής Ενετοκρατίας, σε εταιρεία Λιβανέζου επιχειρηματία που θέλει να επενδύσει τουριστικά στην περιοχή πάνω από τη διάσημη παραλία «Ναυάγιο» ● Οι πραγματικοί ιδιοκτήτες τρέχουν εδώ και πέντε χρόνια στα δικαστήρια για να βρουν το δίκιο τους κόντρα σε διάφορους παράγοντες.

Μπορεί κάποιος να πουλήσει κάτι που δεν του ανήκει; Μπορεί ένα δάσος να μετατραπεί σε… χλοοτάπητα; Μπορεί κάποιος να ξυπνήσει ένα πρωί και να έχει χάσει ερήμην του την πατρική περιουσία του; Οπως φαίνεται, μπορεί, αν κάπου τριγύρω υπάρχει μια παραλία που κάθε κόκκος από την άμμο της, κάθε κύμα της, κάθε «πίξελ» από το ηλιοβασίλεμα μετριέται σε χρυσάφι.

Παραφράζοντας λίγο τον Κοέλιο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι «όταν θέλεις κάτι πολύ [και διαθέτεις πολλά χρήματα], όλοι οι αρμόδιοι “συνωμοτούν” για να γίνει».

Το τελευταίο διάστημα, ακούμε συνεχώς ότι «η συνετή νέα κυβέρνηση θα ξεμπλοκάρει τις παγωμένες επενδύσεις». Η πολυδιαφημισμένη «Ανάπτυξη για όλους» έρχεται με άγριες διαθέσεις.

Ας δούμε, λοιπόν, μία από τις παγωμένες αυτές επενδύσεις που (ακούγεται ότι) προτίθεται να δρομολογήσει ο νέος υπ. Ανάπτυξης, Αδ. Γεωργιάδης.

Πρόκειται για την αγοραπωλησία έκτασης 15.000 στρ. στη ΒΔ ορεινή Ζάκυνθο, γνωστή ως «επένδυση του εμίρη του Κατάρ», οι εμπλεκόμενοι στην οποία φαίνεται ότι ασπάζονται το δόγμα «Οταν η πραγματικότητα δεν μας βολεύει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…», αλλιώς δεν εξηγείται το ότι «εξαφάνισαν» δάση, ρέματα, αρχαιολογικά μνημεία, δρόμους και κτίσματα από το τοπογραφικό του συμβολαίου αγοραπωλησίας.

«Μεγάλο φαγοπότι»

Με μακρά θητεία στη θέση του υπεύθυνου της Γραμματείας Κοινωφελών Ιδρυμάτων (Κληροδοτημάτων) της Ι. Μ. Ζακύνθου, ο κοινωνιολόγος, συγγραφέας-ερευνητής Σπύρος Ξένος, που μοιάζει να γνωρίζει καλά την υπόθεση αυτή, αφού τα τελευταία χρόνια έχει εντρυφήσει στο θέμα με υπομονή και συνέπεια, μας παραθέτει το ιστορικό της επίμαχης αγοραπωλησίας:

«Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να πω ότι η ιστορία αυτή συνοψίζει όλα τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κακοδαιμονίας και θα μπορούσε να έχει τίτλο “Το μεγάλο φαγοπότι”. Στις 7 Μαΐου 2014, λοιπόν, συντάχθηκε συμβόλαιο αγοραπωλησίας μεταξύ του Γεωργίου Χάρου και της εταιρείας ακινήτων Pimana S.A. (συμφερόντων του Λιβανέζου Κριστιάν Κομέρ, ιδιοκτήτη πολλών εταιρειών, όπως π.χ. Pimara, Pimamar κ.ά.), εκπροσωπούμενης από τη διευθύνουσα σύμβουλό της, Τζουμάνα Μπεσάρα, ενώπιον της συμβολαιογράφου Αθηνών Νικολέττας Γυφτοπούλου-Ψύχα.

»Σύμφωνα με αυτό, ο φερόμενος ως “πωλητής” Γ. Χάρος μεταβιβάζει στην Pimana S.A. έκταση 14.387 στρ. στη ΒΔ Ζάκυνθο, που ξεκινά από τις κοινότητες Εξωχώρας, Μαριών και Αναφωνητρίας, φτάνοντας έως την κοινότητα Βολιμών, συμπεριλαμβάνοντας στα “πωληθέντα” και το μοναστήρι του Κάτου Αϊ-Γιώργη των Κρημνών, τον Ι.Ν. Σπηλιάς Αγίου Γερασίμου, δρόμους, δάση, ρέματα καθώς και τις διάσημες παραλίες “Ναυάγιο”, “Πόρτο Βρώμη” κ.ά.

»Ο κ. Χάρος, ως αποδεικτικό της κυριότητάς του επί της εκτάσεως, επικαλείται “διάταγμα” της Ενετικής Πολιτείας (του 1783), με το οποίο φέρεται να παραχωρείται στον πρόγονό του Στυλιανό Φλαμπουριάρη η Μονή Αναφωνητρίας και η ακίνητη περιουσία της στην ορεινή Ζάκυνθο. Το έγγραφο αυτό, γραμμένο στην ενετική διάλεκτο, δεν κατέστη, δήθεν, δυνατόν να μεταφραστεί από το υπ. Εξωτερικών, οπότε προσκομίστηκε –και έγινε δεκτό από τις Αρχές!– αμετάφραστο (τύφλα να ’χουν τα χρυσόβουλα, δηλαδή!).

»Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η κτηματική περιουσία της Μονής Αναφωνητρίας δόθηκε, κατόπιν δημοπρασίας, στον Στ. Φλαμπουριάρη μόνο για επιστασία και φροντίδα και όχι ως κυριότητα. Τα χρόνια περνούν, τα τιμάρια καταργούνται και οι Φλαμπουριαρέοι εγκλωβίζονται στη δίνη της χρεοκοπίας. Το 1961 πεθαίνει και ο τελευταίος από τα παιδιά του Στ. Δ. Φλαμπουριάρη, Ανδρέας, ο οποίος φέρεται να μεταβιβάζει με διαθήκη στη σύζυγό του και τα παιδιά τους Ελευθέριο, Ρόζα και Σοφία όλη την περιουσία του. Μετά τον θάνατο και της τελευταίας κληρονόμου του Ανδρέα Στ. Φλαμπουριάρη, Σοφίας (1989), ο Γ. Χάρος, γιος της Ρόζας και ανιψιός της Σοφίας Φλαμπουριάρη, αποδέχεται εκ της κληρονομιάς της θείας του 79 στρ. γύρω από τη Μονή Αναφωνητρίας, όλα τοπογραφημένα από τον αγρονόμο-μηχανικό Χ. Ταλιάνη. Αλλά –ω του θαύματος!– το 2014, λίγες μόνο μέρες πριν από την υπογραφή του επίμαχου συμβολαίου με την Pimana S.A., ο Γ. Χάρος “ανακαλύπτει” ότι τελικά έχει κληρονομήσει… 15.000 στρ. και σπεύδει να τα αποδεχθεί.

»Εν κατακλείδι, και σύμφωνα με όλα τα διαθέσιμα, μέχρι στιγμής, αποδεικτικά στοιχεία, ο κ. Χάρος είχε στη διάθεσή του μόνο 79 στρ. καλλιέργειες και 1.000 στρ. άγριων τόπων και δασών (όλα στην κοινότητα Αναφωνητρίας). Τα υπόλοιπα 13.308 στρ. αποτελούσαν –και αποτελούν ακόμη– αδιαμφισβήτητη ιδιοκτησία των κατοίκων των κοινοτήτων Εξωχώρας, Μαριών, Αναφωνητρίας και Βολιμών, της Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Κρημνών αλλά και (ως κοινοτικοί βοσκότοποι) του Δήμου Ζακύνθου, με τοπογραφημένα όρια.

Οι αντιδράσεις

»Οταν η Ιερά Μητρόπολις Ζακύνθου έμαθε τα τεκταινόμενα, από κοινού με την Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Κρημνών και με τη στήριξη των πρόσθετων παρεμβάσεων της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων, του Δήμου Ζακύνθου, των δεκάδων κατοίκων της περιοχής αλλά και, κυρίως, του ελληνικού Δημοσίου, προχώρησαν στην κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς ενώπιον της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου (13.11.2014), στην αίτηση λήψης Ασφαλιστικών Μέτρων (6.4.2015) καθώς και στην κατάθεση αγωγής ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ζακύνθου (14.9.2015).

»Τα αποτελέσματα των ενεργειών αυτών ήταν: 1) Στις 20.7.2015 εκδόθηκε απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ζακύνθου, η οποία καταρρίπτει τους ισχυρισμούς του πωλητή περί ιδιοκτησίας στην πωληθείσα έκταση και απαγορεύει στην Pimana S.A. οποιαδήποτε νομική και πραγματική μεταβολή της έκτασης μέχρι να εκδοθεί η τελική απόφαση του δικαστηρίου. 2) Με δύο δικογραφίες ασκήθηκαν από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών (κατόπιν παραγγελίας του οικ. εισαγγελέα Γαληνού Μπρη) ποινικές διώξεις για βαρύτατα κακουργήματα εις βάρος όλων των συντελεστών της αγοραπωλησίας και 3) με απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ζακύνθου (22.5.2018), ορίστηκε πραγματογνωμοσύνη σχετικά με τον προσδιορισμό της θέσης, της έκτασης και των ορίων του Κάτου Αϊ-Γιώργη των Κρημνών, διατάσσοντας την επανάληψη της δίκης σχετικά με το αίτημα αναγνώρισης της νομής του ναού επί τμήματος της πωληθείσης εκτάσεως.

»Αναμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου και έχοντας έτοιμη την αγωγή αναγνώρισης κυριότητας της Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου των Κρημνών, συνοδεόμενη από αποδεικτικά στοιχεία που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, έλαβα γνώση από τον τοπικό Τύπο ότι οι εκπρόσωποι, λέει, της αγοράστριας εταιρείας θα διορθώσουν τα όρια της έκτασης που αγόρασαν και, από 15.000 στρ., αυτή θα περιοριστεί στα 9.000 στρέμματα! Προτείνω, λοιπόν, στους εκπροσώπους της εταιρείας να συνεχίσουν τη “διόρθωση” της έκτασης, λαμβάνοντας υπόψη τους και τις παλαιότερες αποφάσεις του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ζακύνθου, τις αποζημιώσεις όσων είχαν πληγεί από πυρκαγιά, τις αποφάσεις της Επιθεώρησης Δασών Πατρών κ.ά.

»Σε ό,τι με αφορά, έχω ήδη συνεννοηθεί με τους δικηγόρους της Ι.Μ. Ζακύνθου, με σκοπό να καταθέσουν όλα τα στοιχεία της έρευνάς μου στον εισαγγελέα Διαφθοράς, εντός του Σεπτεμβρίου 2019. Θα συνεχίσω τις προσπάθειες για την ακύρωση του συμβολαίου, διότι αδυνατώ να συμβιβαστώ με την υφαρπαγή των περιουσιών των φτωχών αγροτών της ορεινής ζώνης και με την ιδέα ότι ο ιδρώτας και το αίμα τους μπορούν να αποτιμηθούν ή να εκποιηθούν!

»Θα ήθελα, τέλος, να τονίσω ότι αυτή η αγοραπωλησία δεν συνιστά μια απλή, έστω και απατηλή, μεταβίβαση ακινήτου. Αυτή η ιστορία είναι ενδεικτική της απληστίας και του θράσους του οργανωμένου οικονομικού εγκλήματος στη Ζάκυνθο και οι πρωταγωνιστές της βρίσκονται ακόμη εκτός του κάδρου της ελληνικής Δικαιοσύνης!»

«Στις Βολίμες δεν είχαμε ποτέ Φλαμπουριάρη!»

Η φόρτιση και η οργή ήταν ολοφάνερες στα λόγια των μελών της οικογένειας Θεοδόση-Βουρλίτση, κατοίκων της κοινότητας Βολιμών, με τους οποίους μιλήσαμε.

 Στο οδοιπορικό που κάναμε μαζί τους, δεν σταμάτησαν να λένε κάθε τόσο: «Αυτά ανήκαν από πολύ παλιά στο μοναστήρι, το οποίο, μάλιστα, σε δύσκολες περιόδους είχε σώσει τους κατοίκους από την πείνα».

Μας εξηγούσαν ότι στο δικαστήριο δεν τους άφησαν να μιλήσουν και να υπερασπιστούν το δίκιο τους.

«Από το πουθενά ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Εμείς δεν είχαμε ποτέ Φλαμπουριάρη στο χωριό μας. Πώς “πήδηξε” από την Αναφωνήτρια στις Βολίμες; Δε λέμε να μην έρθει η ανάπτυξη, αλλά να ’ρθει με “σέστο” [με τρόπο], όπως και σε άλλα μέρη της ορεινής Ζακύνθου. Οποιος θέλει, ας την πουλήσει την περιουσία του, όχι να του την αρπάξουν! […] Οταν είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν οι φήμες ότι κάτι γίνεται με την περιοχή, εκείνοι που είχαν συνεργαστεί και υποδείξει στην εταιρεία ακόμα και τα ακριβή σύνορα των χωραφιών, μας έλεγαν: “Μην τ’ ακούτε αυτά! Ποιος μπορεί να αγοράσει 15.000 στρ. σήμερα;”. Και μέσα στο δικαστήριο, την ώρα που φωνάζαμε, ο ίδιος ο Χάρος μάς είπε: “Μην ανησυχείτε, θα τα τακτοποιήσουμε όλα για τους ιδιώτες”. Παραδεχόταν, δηλαδή, ότι είχανε κάνει “κουτσουκέλα”. Παρ’ όλα αυτά, οι δικαστές κάνανε ότι δεν ακούνε. […] Εμείς έχουμε συμβόλαια, συμφωνητικά, εκείνοι τι έχουν; […] Σημειωτέον, ο Χάρος είναι τόσο πονηρός, που τη δική του, την πραγματική, περιουσία (τα 80 στρέμματα, δηλαδή), την άφησε έξω από την αγοραπωλησία. Τόσο θράσος!»

Πηγή: Μάγδα Κλαυδιανού – efsyn.gr