Με την προσφυγική κρίση να είναι εντονότερη από ποτέ, πολλοί σύγχρονοι ποιητές αφιερώνουν στίχους στους πρόσφυγες που χάνονται κάθε μέρα στο Αιγαίο και σε αυτούς που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και βρίσκονται αντιμέτωποι με τα κλειστά σύνορα, την αστυνομική καταστολή, την αδιαφορία και το ρατσισμό και τη ξενοφοβία.

Έξι αποσπάσματα από ποιήματα, σύγχρονα και παλιότερα, που μιλάνε για τους ξεριζωμένους όλης της γης.

Ουαρσάν Σαίρ

Πατρίδα

«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις
ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη
οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους
το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου
που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου
κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του
αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.
κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου
και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου
και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού
δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις».

*Η πρώτη πλήρης ποιητική συλλογή της αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2016, ωστόσο έχει ήδη τιμηθεί με διάφορα βραβεία, μεταξύ αυτών το Βραβείο Αφρικανικής Ποίησης από το Πανεπιστήμιο Brunel (2013)

A policeman talks with children as migrants disembark from Migrant Offshore Aid Station (MOAS) ship Topaz Responder in the Sicilian harbour of Augusta, Italy June 30, 2016. REUTERS/Antonio Parrinello

Νίκος-Λέξης Ασλάνογλου


Πρόσφυγες στην Άμμο

“Κι είδα έναν Άραβα μικρό, σημαδεμένο
έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια κι ήταν όλος
χιλιάδες που άφηναν τη γη τους κι επιστρέφανε
μέσα στην άμμο, σε σκηνές, στο άσπρο φως.
Κι όταν μιλούσε δάκρυζε η φωνή και όλο ικέτευε
για κάποια θέση στη ζωή ή έστω αντίσταση
στο θάνατο που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε”.

*Από την ποιητικη σύλλογή : “Ο θάνατος του Μύρωνα “(1960)

Ορέστης Αλεξάκης

Πρόσφυγες

«Διωγμένοι από την όμορφη πατρίδα
τώρα στους δρόμους των γυμνών ωρών
νομάδες ουρανών
αλιείς άστρων
εμείς
οι δόλιοι πρόσφυγες
του απάνω κόσμου»
Από την ποιητική συλλογή Η λάμψη (1983)

Εύα Νεοκλέους

Χριστούγεννα του 2015

«Ανήμερα των Χριστουγέννων
οι καμπάνες κτύπησαν
πένθιμα.
Το φεγγάρι λαμπύριζε αίμα
στα παγωμένα νερά του Αιγαίου
κι οι παιδικές φωνούλες
έγιναν ηχώ στα κύματα
της ασπλαχνίας μας.
«Θέλω να ζήσω» φώναζαν».

Χριστός γεννάται!
Κι ο κόσμος σκοτείνιασε
για πάντα…

Ντίνος Σιώτης


Πρόσφυγες

Πολλοί απ’ αυτούς που σταμάτησαν
δεν ήξεραν πού έβγαζε ο δρόμος,
άλλοι ψάχναν για το λιμάνι,
άλλοι ρωτούσαν για το σταθμό,
ένας σκυφτός κούρδιζε το ρολόι
του σταματημένο εδώ και μέρες,
άραγε τι τον ένοιαζε η ώρα;
ήταν πρωί, ο ήλιος σηκωνόταν
κι όλα μυρίζαν άλλη μια σκάρτη μέρα.

*Από τη συλλογή «Δεν γνωρίζω δεν απαντώ», εκδ. Κέδρος, 2004

Βασίλκα Πέτροβα-Χατζηπαπά


Μακριά από την πατρίδα

Έρχονται κάποτε στιγμές –
αγωνίες, ταλαντεύσεις
βαθιές, σουβλερές
αποκαλύψεις.
Στο πάτωμα κάτω
κομματάκια αμέτρητα συντριμμένος
ο καθρέφτης
του εαυτού σου.
Εσύ από πάνω του
κομματάκι κομματάκι
μαζεύεις
μα είναι η εικόνα στρεβλωμένη.
Με ματωμένα δάκτυλα
μαζεύεις ξανά
τη μορφή σου.

Άνθος Λυκαυγής

Προσφυγιά

Διπλώνουν τ’ όνειρο πικρό στην πέτρα το σκεπάζουν
σηκώνουν και στενάζουν στα μπράτσα τον καιρό
στεγνά τα μάτια κι ο λυγμός ζωγραφιστό στο στόμα
στο σκλαβωμένο χώμα φωτιά και χαλασμός
Σταυρώνουν του ξεριζωμού τα πληγωμένα χέρια
στο στήθος τους μαχαίρια κι η μοίρα του χαμού
Σκυφτή κι η ανάσα μια κραυγή τα φυλλοκάρδια σπάζει
η νύχτα τους μαράζι τα φυλλοκάρδια σπάζει
κι η μέρα τους πληγή

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το