Κλεμμένα παιδιά

Τα παιδιά των εχθρών έγιναν λάφυρο πολέμου για τη στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής, η οποία τα τελευταία χρόνια έκλεψε πάνω από πεντακόσια.

Όμως πολύ περισσότερα παιδιά έκλεψε, και για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, η δημοκρατία της Αυστραλίας, με την άδεια του νόμου και τη συγκατάθεση του κόσμου.

Το 2008 ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Κέβιν Ραντ ζήτησε συγγνώμη από τους αυτόχθονες, που οι λευκοί τους έκλεβαν τα παιδιά επί έναν αιώνα.

Οι κρατικοί οργανισμοί και οι χριστιανικές εκκλησίες είχαν απαγάγει τα παιδιά και τα είχαν μοιράσει σε οικογένειες λευκών για να τα σώσουν από τη φτώχεια και την εγκληματικότητα, αλλά και για να τα εκπολιτίσουν, απομακρύνοντάς τα από τις πρωτόγονες συνήθειές τους.

Για να κάνουμε λευκούς τους μαύρους, έλεγαν.

 

Και άλλα κλεμμένα παιδιά

“Ο μαρξισμός είναι η χειρότερη μορφή παθολογικής νόσου του εγκεφάλου”, είχε συμπεράνει ο συνταγματάρχης Αντόνιο Βαγέχο Νάχερα, διακεκριμένος ψυχίατρος στην Ισπανία του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο.

Είχε μελετήσει στις φυλακές τις μητέρες της δημοκρατικής παράταξης και είχε διαπιστώσει τα εγκληματικά τους ένστικτα.

Υπερασπιζόμενοι την καθαρότητα της ιβηρικής φυλής, που κινδύνευε από τον μαρξιστικό εκφυλισμό και τη μητρική εγκληματικότητα, είχαν απαγάγει χιλιάδες νεογέννητα, ή πολύ μικρής ηλικίας παιδιά, των οποίων οι γονείς ήταν δημοκρατικοί, και τα είχαν πετάξει στην αγκαλιά θεοσεβούμενων οικογενειών, που είχαν έμβλημα τον σταυρό και το σπαθί.

Ποιά ήταν εκείνα τα παιδιά; Ποιά είναι σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα;

Άγνωστο.

Η δικτατορία του Φράνκο έφτιαξε πλαστά πιστοποιητικά, σβήνοντας έτσι τα ίχνη, και διέταξε να ξεχαστεί η υπόθεση: όχι μόνο έκλεψε τα παιδιά αλλά και τη μνήμη.

 

Οι καλές συνειδήσεις

      Το 2007, η μπανανοπαραγωγός Chiquita Brands, κληρονόμος της United Fruit, αναγνώρισε ότι επί εφτά χρόνια χρηματοδοτούσε τους Κολομβιανούς παραστρατιωτικούς, και δέχτηκε να πληρώσει πρόστιμο.

      Οι παραστρατιωτικοί παρείχαν προστασία κατά των απεργιών και άλλων κακών συνηθειών των εργατικών συνδικάτων. Εκατόν εβδομήντα τρεις συνδικαλιστές δολοφονήθηκαν στην περιοχή εκείνα τα χρόνια.

Το πρόστιμο ήταν είκοσι πέντε εκατομμύρια δολάρια. Στις οικογένειες των θυμάτων δεν πήγε δεκάρα.

Θέμις Άμαλλου