Με κατεστραμμένη τη Γεωργία-Κτηνοτροφία-Αλιεία, με διαλυμένη τη μεταποιητική βιομηχανία, με ανύπαρκτο τον κατασκευαστικό τομέα, με καταργημένα τα δημόσια Ιδρύματα Κοινωνικής Μέριμνας, με ξεπουλημένες τις δημόσιες επιχειρήσεις, η χώρα μοιάζει με καρυδότσουφλο στην τρικυμία. Οι σπασμωδικές κινήσεις και δηλώσεις των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθουν πια κανένα για ένα θετικό αποτέλεσμα. Αντίθετα τα συνεχή αναποτελεσματικά μέτρα που συνθλίβουν ασφυκτικά τα εργατολαϊκά στρώματα, προκάλεσαν σοβαρούς τριγμούς μέσα στο κυβερνών κόμμα, καθώς διαπίστωσαν ότι το κρατικό χρέος στα τέλη του 2019 θα υπερβεί το 182% του ΑΕΠ.

Από την άλλη πλευρά, η απόγνωση σπρώχνει τα λαϊκά αντανακλαστικά στη λαθεμένη αντίληψη της θεωρίας του «μικρότερου κακού». Από τη μεταπολίτευση και δώθε, η θεωρία αυτή επανέρχεται ξανά και ξανά σε ένα στροβιλισμό που οδηγεί το εργατολαϊκό κίνημα –παρά τις εξάρσεις του 2010-2012- προς τα κάτω και τα εργατολαϊκά στρώματα σε όλο και πιο δεινή οικονομική θέση. Να θυμίσουμε τα διλήμματα με τα οποία εξαπατήθηκε ο λαός μας: Το 1974 το «Καραμανλής ή τανκς», το 1981 το «πραγματική αλλαγή», το 1989 «κάθαρση ή διαφθορά», το 1996 το «χρηματιστήριο είναι ο καθρέπτης της Ελληνικής οικονομίας», το 2000 το «η Ολυμπιάδα και τα μεγάλα έργα», το 2004 το «τέλος της διαπλοκής και η επανίδρυση του κράτους», το 2009 το «λεφτά υπάρχουν», το 2012 το «Ζάππειο Ι και ΙΙ», το 2015 το «κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο». Ακολουθώντας αυτά τα ψευτοδιλήμματα, το 67% του λαού μας καταβυθίστηκε στη μεγαλύτερη μεταπολεμικά οικονομική ένδεια, ανεργία και εξαθλίωση, ενώ τα κυρίαρχα κόμματα εξακολουθούν να διαχειρίζονται την κυβερνητική εξουσία για λογαριασμό της ντόπιας ολιγαρχίας και των Ευρωπαίων και Αμερικάνων πατρώνων της. Αυτή είναι η αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Μετά τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιούλη, αναδύεται ανάγλυφα ένα σκηνικό που περιλαμβάνει: συνέχιση της «μεταμνημονιακής εποχής» με νέα βάρβαρα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα, «ανάπτυξη» μέσω της επέλασης του ντόπιου και ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου, συγχωνεύσεις και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, διατήρηση του κρατικού χρέους στο 170-180% του ΑΕΠ, επέκταση των αντιασφαλιστικών μέτρων, μείωση του αφορολόγητου ορίου, αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» (ουσιαστικά ιδιωτικοποιήσεις) σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, αύξηση των κοινωνικών τιμολογίων, γενίκευση της ελαστικής εργασίας, αύξηση του εβδομαδιαίου (απλήρωτου) χρόνου εργασίας, γενίκευση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, επέκταση της μαύρης εργασίας, αναγκαστικές περικοπές στους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις, κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων, διωγμός των δημοσίων υπαλλήλων, αθρόες απολύσεις με πρόσχημα το «πλεονάζον προσωπικό», επέκταση των «λουκέτων» σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καταστροφή των φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών, συνέχιση της φοροληστείας, κλπ., κλπ.

Σ’ αυτή την επερχόμενη λαίλαπα και τις επικείμενες εκλογές, το πραγματικό δίλημμα που προβάλλει δεν είναι η επιλογή μεταξύ των κομμάτων που οδήγησαν το λαό και τη χώρα σ’ αυτή την τραγωδία, αλλά η καταδίκη όλων των υπαιτίων. Η δημιουργία ενός ισχυρού λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, ενός μετώπου αντίστασης ενάντια στην αντεργατική- αντιλαϊκή πολιτική. Και σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι απαραίτητο ένα ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα που θα βαδίζει αταλάντευτα και θα ενώνει τις λαϊκές δυνάμεις στο δρόμο για Ψωμί-Δουλειά-Ειρήνη-Δημοκρατία-Εθνική Ανεξαρτησία-Σοσιαλισμό.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος