Το προσφυγικο εχει γεννησει αισθηματα λυπης, οδυνης και φρικης. Εχει πυροδοτησει την οργη, την αγαναχτηση και τη ντροπη.
Κανενας φυσιολογικος ανθρωπος δεν μπορει να ξεπερασει το θεαμα μωρων να παραδερνουν στα κυματα, παιδιων αγκιστρωμενων στα βραχια, πλαστικες σαπιοβαρκες μεσοπελαγα, σωρους ξεβρασμενα σωσιβια, δεκαδες πτωματοσακουλες αραδιασμενες στην προκυμαια, εκατονταδες ιστοριες φρικης απο βομβαρδισμενα σπιτια μεχρι καρβουνιασμενους ανθρωπους στα στρατοπεδα συγκεντρωσης, παιδια πατημενα σε χαρτοκουτα, αντισκηνα μεσα στο χιονι και τη λασπη, ραμμενα στοματα στην Ειδομενη, χτισμενες πορτες καταφυγιων, κουκλες κατω απ τα ΜΑΤατζιδικα ροπαλα, μια καταιγιστικη ειδησεογραφια που μιλαει για περισσοτερο θανατο απ οσο εχουν δει τα ματια και μια βασιμη φαντασια που μεταφερει ακομη περισσοτερη φρικη απο τους βυθους των θαλασσων και τις Μοριες, αλλα υπολειπεται απ την πραγματικοτητα.
Η συναισθηματικη προσεγγιση στο προσφυγικο εχει περασει στα ορια της συντριβης και της διαλυσης.
Εχει φτασει, πολλες φορες, στην ταυτιση.
Εθελοντες ψυχολογοι πηραν την πρωτοβουλια να μας ελαψρωσουν απο το οδυνηρο φορτιο.
Το ζητημα ομως δεν ειναι ψυχολογικο.
Προκειται για ενα μεγαλο κοινωνικο ζητημα που στιγματιζει τη συγχρονη ιστορια και θα κρινει σε.μεγαλο βαθμο τη μελλοντικη μας πορεια.
Η ελαφρυνση του συναισθηματικου φορτιου ειναι ευεργετικη σε ατομικο επιπεδο. Δεν λυνει κανενα κοινωνικο ζητημα.
Στα μεσα κοινωνικης δικτυωσης, τις τελευταιες μερες “αδειασαμε” καμποση απο την πικρα που εχει εγκατασταθει μονιμα στα στρατοπεδα συγκεντρωσης και μεσα μας.
Και μετα, τι;
Πότε θα βγουμε απο τα στεγανα της ατομικης, της ηλεκτρονικης και της μικροκομματικης περιχαρακωσης, που εχουν μικρες διαστασεις και τις επιβαλλουν στα μεγαλα κοινωνικα ζητηματα;
Πότε θα βγουμε στους δρομους σε μεγαλα πληθη και κοινες πλατειες, ξαναδινοντας στην κοινωνικη δικτυωση το νοημα της πραγματικης ζωης;
Το προσφυγικο ανοιξε το 2001, μετα τη διαλυση του Ιρακ απ το Far West. Απο τοτε υποδεχομαστε νεκροζωντανους ανθρωπους, σπασμενα κοκαλα, και πτωματα, τρεχουμε αναμαλλιασμενοι στα λιμανια και τα νεκροτομεια, γραφουμε, με αιμα, οχι με μελανι.
Η συναισθηματικη προσεγγιση ειναι η πρωτη ενδειξη πως ειμαστε ζωντανοι και οχι τετραποδοι.
Ωραια, ειμαστε ζωντανοι, διποδοι κι ευαισθητοι.
Ναι, αλλα μετα τι;
– Οι ιμπεριαλιστικοι πολεμοι ειναι και θα συνεχισουν να ειναι περιφερειακοι και πολυ φονικοι. Αυτο συνεπαγεται προσφυγια
– Τα απελευθερωτικα και κοινωνικα κινηματα, παντου και στις διαλυμενες χωρες, ειναι υποτονικα ή ανυπαρκτα κι αυτο δε συγκροτει ελπιδα και αντιπαλο δεος για παραμονη των ανθρωπων στον τοπο τους και αγωνα για απελευθερωση. Αντιθετα πυροδοτουνται συνεχεια εμφυλιοι σπαραγμοι και συγκρουσεις φατριων για να ειναι ο καθενας πολλαπλος στοχος. Να μεινουν πού και να πολεμησουν με ποιον;
Ξερουν οι καου μποϋδες και οι Ευρωπαιες εταιρες απ αυτα.
– Η φτωχεια και η εξαθλιωση, η καταστολη και η καταπιεση περνούν στη φαση της νεας δουλείας. Αυτο σημαινει περισσοτερη απεγνωσμενη φυγη.
Η φτωχεια και η πεινα ειναι απο μονες τους ενας αδυσωπητος πολεμος. Συμβαινει μαλιστα ο πολεμος της αγριας φτωχειας να διεξαγεται πανω σε νωπο αιμα στα προσφατα πεδια μαχων.
– Το προσφυγικο ηταν το προσχημα ενος νομικου πλεγματος απιστευτης παλιανθρωπιας. Απο το κουρελιασμενο δικαιο των θαλασσων, μεχρι τους αθλιους χωρους εγκλεισμου και την καταπατηση καθε εννοιας συνομολογημενου δικαιου για το ασυλο και την προστασια της ανθρωπινης ζωης. Η νομικη συγκαλυψη μαζικων θανατων και απανθρωπων ορων ζωης γινεται χωρις κανενας πια να λογοδοτει.
-Το προσφυγικο ηταν το προσχημα για να οργανωθουν πρωτογνωρες δυναμεις καταστολης, απο τη Europol και τη Frontex, μεχρι τα φασιστικα ταγματα θανατου και τα περιπλεοντα καραβια του ΝΑΤΟ και των νεοναζι για αναχαιτιση.
-Τα συγχρονα στρατοπεδα συγκεντρωσης, εξοικειωσαν με τη φρικη και την παλιανθρωπια κι εκαναν πολυ ευκολο το περασμα σε μια κοινωνια, οχι μονο ενος βαθυ ταξικου διαχωρισμου αλλα και μιας απεραντης φυλακης που τωρα στηθηκε για τους προαφυγες και καραδοκει για ολους.
– Ο φασισμος ξεσαλωσε σε ολη την υφηλιο και η “λευκη υπεροχη”, οχι μονο δεν ντρεπεται αλλα επελαυνει. Και παλι με προσχημα το προσφυγικο, τσακιστηκε ακομη και η γονεϊκη σχεση για την οποια κοπτονται ολοι οι υποκριτες και υποτιθεται εχει προνοησει με ειδικη νομολογια η Κοινωνια των Εθνων. Βρεφη αρπαζονται απ τους γονεις τους και κλεινονται σε κεντρα κρατησης με ζωωδεις συνθηκες.
Στο δρομο του ξεριζωμου, , τα θυματα βαφτιστηκαν “εισβολεις” και οι υαινες του ρατσισμου, “σωτηρες”.
– Η Αριστερα, η οργανωμενη Αριστερα κρατηθηκε μακρια απ το προσφυγικο, σα να επρεπε να μελετησει, με θεωρητικο υποδεκαμετρο, την αναγκη αλληλεγγυης.
Σα να μην ειχε ιστορικο κεκτημενο, οργανωτικη εμπειρια και κοινωνικη υποχρεωση. Περιοριστηκε σε ρολο μακρινου παρατηρητη και πολυ σποραδικου αρθρογραφου. Ειδε με μια φοβικη απαξιωση το λαϊκο κινημα αλληλεγγυης και αποξενωθηκε κι αλλο απο την κοινωνικη βαση, με ο, τι δυσοιωνο συνεπαγεται αυτο για ολους μας.
Η απουσια κινηματος αφησε ανοιχτη την πορτα σε διαφορες ΜΚΟ, καποιες απ τις οποιες λειτουργησαν με κριτηρια μαυρογοριτη και μηδενικο κοινωνικο ελεγχο.
Οι κοινωνικοι αγωνες υποκατασταθηκαν απο μια ελεγχομενη κερδοφορα επιχειρηση πανω στις πλατες της δυστυχιας.
– Αυτο ταυτοχρονα αδειασε ακομα περισσοτερο την κοινωνικη προνοια ως συγκροτημενο κρατικο θεσμο, εξοικειωνοντας με τη σειρα του σε νεα εμπορευματοποιηση του πονου και προσπορισμο επιπλεον κερδων απο τον πολεμο και το θανατο.
– Το μονο παρηγορο ειναι η αυτο οργανωση του κοσμου σε ομαδες αλληλεγγυης, που ξεπεταχτηκε σαν μια αυτοματη ιστορικη ανταποδοση και αυτονοητη ανθρωπινη ανταποκριση, χωρις καμια στηριξη.
Γρηγορα ενσωματωσε, ως κατι επισης αυτονοητο, τον αντιφασιστικο αγωνα, τοποθετηθηκε μαχητικα στις τοπικες κοινωνιες για μορφωση σε ολα τα παιδια και περιθαλψη σε ολους τους ανθρωπους.
Αυτο το πρωτόλειο κυτταρο αλληλεγγυης, συνδαυλιζει τη συναισθηματικη αφυπνιση αλλα ταυτοχρονα, περιφρουρει ζωες, απαιτει αξιοπρεπεια.
Οσο μπορει κρατα ” μια σπιθα στις υγρες του παλαμες”
Αν αφεθει μονο του, αν δεν μοιραστει, αμφιδρομα, αυτη την πολυτιμη εμπειρια με ζωντανα σωματεια, πολιτιστικους συλλογους που συναρτουν τον πολιτισμο με την κοινωνικη αφυπνιση, αν οι κομματικες συλλογικοτητες της επαναστατικης αριστερας δεν εμπλακουν με την αλληλεγγυη και το προσφυγικο και οσα συνεπαγεται, αλλη μια σπιθα θα σβησει διχως ποτέ να γινει φλογα

( ΣΗΜ. Την εικονα τη δανειστηκα απ το φιλο Jamal και τον ευχαριστω)

Νίνα Γεωργιάδου