Η αστική τάξη της Ρωσίας, κάτω από την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία του Πούτιν, με μια πολιτική ενεργητικής ανάσχεσης και διεκδίκησης της επιρροής και των ζωτικών συμφερόντων του ρωσικού ιμπεριαλισμού, κατάφερε να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού πάνω στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, προχωρώντας τα τελευταία χρόνια σε δυναμικές κινήσεις που δημιούργησαν νέα δεδομένα στη διεθνή σκηνή.

Η πρώτη ήταν η προσάρτηση της Κριμαίας, και η ενσωμάτωσή της στη Ρωσία, ύστερα από το φασιστικό πραξικόπημα του Μεϊντάν στην Ουκρανία, που εγκαθίδρυσε στην εξουσία τα ανδρείκελα της Δύσης, και στη συνέχεια η δημιουργία ρωσικών προγεφυρωμάτων στην Ανατολική Ουκρανία από τα ρωσικά αποσχιστικά κινήματα, για να ολοκληρωθεί προς το παρόν αυτή η κίνησή της με τον αποκλεισμό πριν ένα μήνα των στενών του Κερτς για τις ναυτικές δυνάμεις της Ουκρανίας, που μετατρέπει την Αζοφική θάλασσα σε κλειστή θαλάσσια περιοχή της Ρωσίας.

Ήταν η απάντηση του ρωσικού ιμπεριαλισμού στις επιθετικές κινήσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά κατά μήκος όλων των δυτικών συνόρων της Ρωσίας, από τις Βαλτικές Χώρες και την Πολωνία μέχρι την Ουκρανία, την Κριμαία και τον Καύκασο, όπου αυξάνονται τα νατοϊκά στρατεύματα και η δύναμη πυρός τους.

Παρά τις κυρώσεις της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας, για τις οποίες πιέζει και πρωτοστατεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, προκαλώντας μάλιστα μεγάλες προστριβές και αντιθέσεις ανάμεσα στους συμμάχους του, η Ρωσία, με την κίνησή της αυτή στην Κριμαία, άλλαξε στην κυριολεξία τον χάρτη, δημιούργησε “τετελεσμένα” και νέα δεδομένα στον σφοδρό αμερικανο-ρωσικό ανταγωνισμό που ξεδιπλώνεται τόσο στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, που αναζωπυρώνεται τώρα με την επιχείρηση ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, όσο και στη Μέση Ανατολή και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Η δεύτερη κίνηση της Ρωσίας ήταν η στρατιωτική επέμβαση στον πόλεμο της Συρίας, τον Οκτώβρη του 2015, που είχε ακόμα πιο βαρύνουσα διεθνή σημασία, αφού σηματοδότησε την επάνοδο του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην κεντρική αρένα του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, σε μία περιοχή μακριά από τα σύνορά της, όπως είναι η Μέση Ανατολή, που φλέγεται τώρα και μία δεκαπενταετία και εθεωρείτο “προνομιακό” πεδίο επέμβασης, ελέγχου και κυριαρχίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αυτό το επιθετικό βήμα, ήταν κρίσιμο και αποφασιστικό, αποτέλεσε ορόσημο για τις εξελίξεις στον πόλεμο της Συρίας και καμπή για την κατάσταση γενικότερα στη Μέση Ανατολή, αφού η ρωσική επέμβαση ανέτρεψε τους συσχετισμούς δυνάμεων, έγειρε την πλάστιγγα του πολέμου και καθόρισε την έκβασή του υπέρ των δυνάμεων του Άσαντ, προκαλώντας μεγάλο πλήγμα στα σχέδια, τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, και πάνω από όλα στο διεθνές γόητρό του, ‘ύστερα μάλιστα και από την ανακοίνωση του Τραμπ για την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Συρία.

Δεκαπέντε χρόνια μετά τον πόλεμο κατάκτησης του Ιράκ, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορεί να αιματοκύλισε την περιοχή, όμως ο βασικός σκοπός του να τη θέσει κάτω από την κυριαρχία του όχι μόνο δεν επετεύχθη, αλλά αντίθετα, όπως έδειξε η έκβαση του πολέμου στη Συρία και οι εξελίξεις στην Τουρκία, τα ερείσματα και η επιρροή του στην περιοχή μειώνονται, οι δυνάμεις και οι θέσεις του εξασθενούν, ενώ αντίθετα βγαίνει ιδιαίτερα ενισχυμένος ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, που συγκροτώντας ένα μέτωπο με το Ιράν, τη Συρία και εν μέρει την Τουρκία, διαδραματίζει βασικό ρόλο για την πορεία των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή.

Έχοντας εξασφαλίσει ο ρωσικός ιμπεριαλισμός με το αντιδραστικό καθεστώς Πούτιν πολιτική σταθερότητα και σχετικά υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης -αν και η οικονομία του βρίσκεται σε πολύ χαμηλό επίπεδο, με το ΑΕΠ του να αντιπροσωπεύει το 1/10 του ΑΕΠ των ΗΠΑ- και διαθέτοντας τεράστια γεωστρατηγικά εδάφη και ανεξάντλητα ενεργειακά αποθέματα, με ένα πανίσχυρο στρατιωτικό-πυρηνικό οπλοστάσιο που τον καθιστά παγκόσμια στρατιωτική δύναμη, επανακτά το ζωτικό του χώρο και ενισχύει την επιρροή του στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, επανέρχεται με νέους όρους στο τραπέζι των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και αποκαθιστά τα συμφέροντά του σε διάφορες περιοχές, προκαλώντας ανακατατάξεις στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και όξυνση του ανταγωνισμού για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής.

prologos.gr

Δείτε και αυτό:

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το