Δεν είναι αυτό που έκανες, είναι αυτό που ΔΕΝ έκανες που αξίζει κάθε πρόστιμο.

Δείτε το παρακάτω βίντεο και θα καταλάβετε:

Σε μια εκπομπή οι Ράδιο Αρβύλα έκαναν πλάκα. Έκαναν πλάκα μ’ έναν άνθρωπο. Για την ακρίβεια, με τον κύριο Απόστολο Κενανίδη που ‘χε την “ατυχία” να μιλάει με αδύνατη φωνή και να ‘ναι ταυτόχρονα πρόεδρος της ΟΦΑΕ (Ομοσπονδία Φορτηγών Αυτοκινητιστών Ελλάδος). Ένας νταλικέρης με ψιλή φωνή λοιπόν, μόνο που ο άνθρωπος εκείνος είχε κι αυτή την ατυχία στη ζωή του που δεν χρειάζεται κανένα εισαγωγικό τριγύρω της: είχε καρκίνο!

Ναι, γελάσαμε με την “αστεία” φωνή ενός ανθρώπου, που ήταν αστεία γιατί ο άνθρωπος αυτός είχε καρκίνο στο λαρύγγι του. Κι αυτό που μόλις έγραψα, μου σήκωσε την τρίχα. Κι ίσως να σήκωσε και τη δική σου, τώρα που το διάβασες. Γελάσαμε με τα σημάδια ενός αγώνα επιβίωσης, με τις ουλές μιας μάχης που δίνει ο άνθρωπος για τη ζωή του. Αλλά το πρόβλημα ίσως δεν είναι που γελάσαμε, Αντώνη (ή μάλλον είναι, τεράστιο πρόβλημα είναι, μα δεν θα μπω κι εγώ στη δηθενιά μιας Ελλάδας που ξαφνικά αποφάσισε ότι δεν γέλασε ποτέ με τα ελαττώματα ενός ανθρώπου – γελάσαμε, και φταίμε, απλώς εδώ το θέμα είναι άλλο). Κι ίσως το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν το ‘ψαξες, Αντώνη, ποιος είναι αυτός ο τύπος και γιατί μιλάει έτσι – μη λέμε ψέματα, κανείς δεν θα ‘ψαχνε. Το πρόβλημα Αντώνη, ΣΙΓΟΥΡΑ είναι που όταν έμαθες, αρνήθηκες να πεις στον άνθρωπο αυτό μια αγνή συγγνώμη. Δημόσια. Παλικαρίσια και δύσκολη, όπως πρέπει να ‘ναι μια συγγνώμη. Και την αρνήθηκες, γιατί όπως λες…

…δεν είχες πρόθεση!

Θα σε πιστέψω. Δεν το ‘θελες. Αλλά στ’ αλήθεια, τι είν’ αυτό που συζητάμε; Τι να ζυγίζει στην παλάτζα η πρόθεση, όταν υπάρχει απέναντι ένας άνθρωπος που τραβάει τέτοιο λούκι; Κι αν είχε γίνει ο χαβαλές με κάποιον που έπεσε, κι ύστερα μάθαινες πως είναι ανάπηρος, θα μέτραγε ξανά η πρόθεση; Κανένας δεν θα σε κατηγορούσε Αντώνη, αν είχες πει ότι φταις, έστω και δίχως πρόθεση. Αν είχες πει αυτό το: “Αδερφέ κάναμε λάθος, συγχώρα μας, καλή δύναμη και είμαστε μαζί σου!” που τόσο “Ράδιο Αρβύλα” ακούγεται στ’ αυτιά μου. Όλοι μαζί σου θα ‘τανε, αλλά δεν το ‘κανες.

Και αν’ αυτού τι έκανες; Τίποτα. Ο Κενανίδης μες στο πρόβλημά του είχε κοντά κι ένα παιδί που ένιωθε ντροπή κι έχανε το σχολείο του. Ένα παιδί δεν το μπορούσε ν’ αντέχει την κοροϊδία των άλλων παιδιών που, την πυροδότησες (έστω και δίχως πρόθεση).

Από άρθρο – άποψη του Ηλία Γεροντόπουλου – provocateur.gr