Γραπτό κείμενο του Μουμία Αμπού-Τζαμάλ μέσα από τις αμερικάνικες φυλακές.

«Τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός; Αυτή η ερώτηση πλανιέται σ’ όλη τη χώρα, ειδικά τώρα που το έθνος βαδίζει στο σκοτεινό μονοπάτι του πολέμου. Αρκετοί φιλοιμπεριαλιστές γραφιάδες (οι φιλοιμπεριαλιστές μπορεί ν’ ανήκουν είτε στη δεξιά είτε στην λεγόμενη “αριστερά”), προπαγανδίζουν την άποψη ότι πολλοί απ’ όσους βρίσκονται σταθερά στο αντιπολεμικό μέτωπο(σαν κι εμένα) είναι “Αντι-Αμερικανοί”. Βέβαια δεν αισθάνονται την ανάγκη να διευκρινίσουν αυτήν τους την άποψη, βασιζόμενοι στην πλήρη κατανόηση του αναγνώστη τους. Αλλά,στις ΗΠΑ, αυτή η μομφή έχει μια μεγάλη προϊστορία και αξίζει μιας σοβαρής απάντησης.
Μερικές δεκαετίες πριν, το Κογκρέσο των ΗΠΑ, προσδιόρισε από μόνο του τι σημαίνει να είσαι “Αντιαμερικανός” και συγκρότησε την διαβόητη ΗUAC(Επιτροπή Αντιαμερικανικών υποθέσεων).Αυτή η ομάδα εξαπέλυσε ένα ιδεολογικό αγώνα κατά Κομμουνιστών, σοσιαλιστών και εναντίον οποιουδήποτε επιχειρούσε να οργανώσει την κοινωνική αλλαγή στο καταπιεστικό καθεστώς των ΗΠΑ .Ο κόσμος μόλις και μετά βίας θυμάται εκείνους τους θερμοκέφαλους που συνεδρίαζαν δίπλα στο υπουργικό συμβούλιο και που με τρόπο δικτατορικό καταδίκαζαν όσους προσέρχονται μπροστά τους. Αυτό, όμως το θυμούνται ο Πωλ Ρόμπεσον, ο Ντυμπουά και η ομάδα 10 του Χόλλυγουντ (ηθοποιοί και συγγραφείς που βρισκόντουσαν στη μαύρη λίστα εκείνη την περίοδο)**. Ποιός λοιπόν ήταν ο πραγματικός Αμερικανός; Οι φανατικοί και οι ρατσιστές που έπεσαν λυσσασμένα και προσπάθησαν με τη βία να επιβληθούν σ αυτούς τους ακτιβιστές και σ αυτούς τους καλλιτέχνες; Εγώ συντάσσομαι με τον Ρόμπεσον***. Συντάσσομαι με τον Ντυμπουά****. Προτιμώ τους καλλιτέχνες της ομάδας 10 του Χόλλυγουντ που αγωνίστηκαν για ν’ ακουστεί η αλήθεια γιαυτήν την κοινωνία, παρά αυτούς που με τις πολιτικές τους υπέρ των φυλετικών διακρίσεων εργάστηκαν για να κυριαρχήσει η σιωπή μπροστά στην καταπίεση. Χιλιάδες άνθρωποι έμειναν στο δρόμο και ορισμένοι αυτοκτόνησαν μην αντέχοντας την κτηνώδη κυβερνητική καταπίεση. Πολλές οικογένειες καταστράφηκαν σαυτό το κυνήγι μαγισσών της περιόδου του 1950 που προώθησε την πολιτική καριέρα του Νίξον, του Ρόυ Κοέν και των ομοίων τους. Ο ορισμός του ποιός είναι Αμερικανός αμφισβητήθηκε σε όλη την πορεία αυτής της χώρας κι όταν το κράτος αποφάσισε να επιβάλλει τον δικό του ορισμό, τότε, αυτός, ισοδυναμούσε με την τυφλή υπακοή σαυτούς που είχαν την εξουσία, την κυβέρνηση. Εκατομμύρια άνθρωποι σαυτή την χώρα πιστεύουν σ’ έναν άλλο ορισμό. Αυτοί πιστεύουν στο λαό. Πιστεύουν ότι ο λαός δεν είναι υποχρεωμένος να υπακούει στην κυβέρνηση , αλλά, αντίθετα, η κυβέρνηση να υπακούει στο λαό. Πιστεύουν ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να έχει άποψη γιαυτόν τον ορισμό κι όχι μόνο οι πλούσιοι. Κι ακόμη δεν πιστεύουν στην Αυτοκρατορία. Το να είσαι Αμερικανός σημαίνει επίσης ότι έχεις σχέση με τους άλλους λαούς της Αμερικής. Με τους Κουβανέζους, τους Βενεζουελάνους, με το λαό της Νικαράγουας, με τους Βραζιλιάνους, κλπ. Αυτοί οι λαοί πιστεύουν ότι οι Βορειοαμερικάνοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να επιβάλλονται επάνω τους σαν να ήταν υπήκοοι μιας Νέας Ρώμης. Αυτοί δεν πιστεύουν ότι ο αμερικάνικος στρατός ,η CIA η οι άλλες μυστικές υπηρεσίες, έχουν το δικαίωμα να καταδιώκουν τους αρχηγούς και τις λαϊκές οργανώσεις των γειτονικών η των πιο μακρινών χωρών. Αυτός ο ορισμός του Αμερικάνου δεν είναι Αντι-Αμερικάνικος αλλά ότι καλλίτερο για το λαό της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής. Αυτός ο τύπος Αμερικανού δεν εκπροσωπείτε στις κυβερνητικές αίθουσες συνεδριάσεων ούτε στους διάδρομους της εξουσίας της κυβέρνησης Μπους αλλά βρίσκεται στην ψυχή και στο μυαλό του λαού. Δεν έχει βρει ακόμη την πραγματική του πολιτική έκφραση, αλλά αυτό κάποια ημέρα θα γίνει. Όλους αυτούς μπορούμε να τους ονομάσουμε αντιιμπεριαλιστές. Αλλά μπορούμε να τους ονομάσουμε και “Αμερικάνους”.»
Σημειώσεις
*Από την αρχή της σύλληψης του ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ υποστηρίζει την αθωότητά του για τη δολοφονία του λευκού αστυνομικού, στις 9 Δεκεμβρίου 1981. Η θανατική ποινή του πρώην δημοσιογράφου, που πρόσκειται στους Μαύρους Πάνθηρες, είχε ανασταλεί τον Απρίλιο από το ομοσπονδιακό Εφετείο της Πενσυλβανία.
Εδώ και πολλά χρόνια οι συνήγοροι του Μουμία Αμπού Τζαμάλ έχουν κάνει τα πάντα για να καταφέρουν η Δικαιοσύνη να αμφισβητήσει την ενοχή του καταδικασθέντος, καθώς υποστηρίζουν ότι ο δημοσιογράφος έπεσε θύμα πολιτικής δίκης σε συνδυασμό με ρατσιστικές προκαταλήψεις.
Ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ βρίσκεται στην πτέρυγα των μελλοθανάτων εδώ και χρόνια. Από τον Ιανουάριο του 2010 στο Διαδίκτυο κυκλοφορεί έκκληση κατά της θανατικής καταδίκης του, η οποία έχει υπογραφεί από χιλιάδες άτομα.
**Οι ιστορικοί 10: Ντάλτον Τράμπο, Αλμπερτ Μαλτζ, Λέστερ Κόουλ, Τζον Λόσον, Αλβα Μπέσι, Σάμιουελ Ορνιτζ, Ρινγκ Λάρντνερ, Εντ Ντμίτρικ, Αντριαν Σκοτ και Χέρμπερτ Μπίμπερμαν.
*** Πολ Ρόμπεσον (1898-1976) : Γιός πρώην μαύρου δούλου, γεννήθηκε στις 9 Απρίλη του 1898 στο Νιου Τζέρσι. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης ενώ, ταυτόχρονα, διέπρεψε και ως παίχτης στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Σε νεαρή ηλικία αναμείχθηκε στο κίνημα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των αφρο-αμερικανών. Το 1934, στο πλαίσιο ταξιδιών του στην Ευρώπη, επισκέπτηκε την Σοβιετική Ένωση όπου έγινε δεκτός με εγκαρδιότητα από τον σοβιετικό λαό. Υπήρξε συνεπής αγωνιστής ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, φανατικός πολέμιος της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκστρατεία ενάντια στη βία απέναντι στους αφρο-αμερικανούς, εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ και κατήγγειλε δημόσια τον πρόεδρο Τρούμαν για την απροθυμία του να δράσει κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το 1952 του αποδόθηκε από την ΕΣΣΔ το Διεθνές Βραβείο Στάλιν. Την ίδια χρονιά, ο Ρόμπσον παραβρέθηκε και μίλησε σε συγκέντρωση στη Νέα Υόρκη ενάντια στην καταδίκη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του.
Στο αποκορύφωμα της υστερίας του «μακαρθισμού» του αφαιρέθηκε το διαβατήριο, ακυρώθηκαν όλες οι συναυλίες του, ενώ απαγορεύτηκε και η κυκλοφορία των δίσκων του. Όταν του επιτράπηκε να ξαναταξιδέψει έδωσε μαζικές συναυλίες σε όλο τον κόσμο, μαγεύοντας με τη φωνή και το ταλέντο του. Υπήρξε διαπρεπής βαρύτονος αλλά και ηθοποιός στο θέατρο, με παρουσία στο Λονδίνο και το Μπρόντγουέϊ τις δεκαετίες 1930-40.
Για τον Πολ Ρόμπσον έγραψαν ποιήματα δύο κορυφαίοι του είδους: ο Ναζίμ Χικμέτ το 1949 με τίτλο «Δεν μας αφήνουν να τραγουδήσουμε» και ο Πάμπλο Νερούδα το 1973 την «Ωδή στον Πολ Ρόμπσον».
Έπειτα από περιπέτειες με την υγεία του, μια απόπειρα αυτοκτονίας και ενα εγκεφαλικό, ο Πολ Ρόμπσον πέθανε σε ηλικία στις 23 Γενάρη 1976 σε ηλικία 77 ετών στη Φιλαδέλφεια.
****Ουίλιαμ Ντιμπουά: Εκδήλωσε από μικρή ηλικία εξαιρετική ευφυΐα η οποία θα του εξασφάλιζε μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα. Κέρδισε μια υποτροφία για το πανεπιστήμιο Φισκ και, αφού σπούδασε για δυο χρόνια στο Βερολίνο, φοίτησε στο Χάρβαρντ, όπου έγραψε μια πραγματεία για το δουλεμπόριο. Ήταν ο πρώτος Αφροαμερικάνος που πήρε διδακτορικό δίπλωμα από το Χάρβαρντ.
Εκτός από δάσκαλος και συγγραφέας, συμμετείχε στο κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα και στην πολιτική του προοδευτικού χώρου. Ωστόσο, μερικές φορές η πολιτική κρίση του αμφισβητήθηκε, όπως τότε που με αφορμή τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν, ο Ντιμπουά έγραψε ένα φλογερό εγκωμιαστικό κείμενο για τον σοβιετικό ηγέτη. Παρόλα αυτά, ο Ντιμπουά θεωρείται μια σημαντική προσωπικότητα του κινήματος για την κατάργηση της ρατσιστικής ανισότητας, κυρίως χάρη στην αντίθεσή του σε κάθε μορφή αδικίας.