Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, εκφράζοντας τη συσσωρευμένη αγανάκτηση ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της υποτέλειας, αποδοκίμασε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας την σε μεγάλη εκλογική και πολιτική ήττα.
Οι εκλογές προσέλαβαν το χαρακτήρα μιας οξύτατης, διχαστικής εσωτερικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δυο βασικούς πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ.
Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι αναμφίβολα δυσμενές για τα λαϊκά συμφέροντα και το λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί σημειώνεται μετά από μια μακρά περίοδο εφαρμογής μιας αντιλαϊκής και υποτελούς πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που αμαύρωσε και δυσφήμισε τις αξίες και τα οράματα της Αριστεράς, και μετατόπισε σε πιο δεξιά κατεύθυνση το πολιτικό σκηνικό, ξεπλένοντας την πολιτική της ΝΔ και ανοίγοντας το δρόμο για την επάνοδό της στην κυβερνητική εξουσία, που διακηρύσσει σε όλους τους τόνους τη βαθιά αντιδραστική της πολιτική.
Στην τελευταία πενταετία ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε στην κυρίαρχη πολιτική δύναμη, το στυλοβάτη του αστικού πολιτικού συστήματος για το αποτελεσματικό πέρασμα των αντιλαϊκών μνημονίων και ταυτόχρονα το “αριστερό” ανάχωμα που ήρθε να νομιμοποιήσει στη συνείδηση ενός δημοκρατικού και αριστερού κόσμου τα μνημόνια με αριστερά εύσημα και να γίνει το “ζωντανό παράδειγμα”, έτσι ώστε τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία να εδραιώσουν στη συνείδηση των λαϊκών μαζών τα αντιδραστικά τους ιδεολογήματα πως η πολιτική των μνημονίων, της ΕΕ και του ευρώ είναι “μονόδρομος για τη σωτηρία της χώρας”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζονταν πριν γίνει κυβέρνηση σαν ο εκφραστής των προσδοκιών του εργαζόμενου λαού για τη λύτρωσή του από την πολιτική των μνημονίων και της υποδούλωσης, έδειξε το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής του με την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, τον ύπουλο, αντιλαϊκό ρόλο του, καθώς ήρθε με το μανδύα της Αριστεράς να δικαιολογήσει τα πιο βάρβαρα μέτρα, σπιλώνοντας έτσι τις ιδέες και τους αγώνες της Αριστεράς και να σκορπίσει την απογοήτευση, την αποστράτευση και την ηττοπάθεια μέσα στις γραμμές του λαϊκού κινήματος, αναλαμβάνοντας το ρόλο του αναχώματος της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης και του πυροσβέστη των λαϊκών αγώνων.
Η ΝΔ παρουσιάζεται τώρα “δικαιωμένη” για τη μνημονιακή της πολιτική και την τυφλή προσήλωση στον ευρωμονόδρομο, ως ο κύριος εγγυητής για την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων, αποτελώντας διαχρονικά τον βασικό πολιτικό εκφραστή των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Τα αστικά επιτελεία, προετοιμάζοντας πυρετωδώς την αυτοδύναμη επάνοδό της στη διακυβέρνηση της χώρας, προσέδωσαν ένα «σύγχρονο», «μεταρρυθμιστικό», «κεντροδεξιό» προφίλ στον Κυρ. Μητσοτάκη και στη ΝΔ. Ήταν μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εξωραϊσμού και συγκάλυψης του πραγματικού βαθιά αντιλαϊκού και ξενόδουλου χαρακτήρα αυτού του κόμματος.
Στη μαύρη ατζέντα του Μητσοτάκη υπάρχει η συνέχιση της μακράς εξουθενωτικής λιτότητας στα πλαίσια των μνημονιακών, αντεργατικών επιλογών της EE.
O Μητσοτάκης έχει αμείλικτο πολιτικό παρελθόν. Και απ’ αυτό δεν πρόκειται να παρεκκλίνει ούτε κεραία. Ταυτίστηκε και ευθυγραμμίστηκε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τα βάρβαρα μνημόνια και τις πλέον νεοφιλελεύθερες πολιτικές και υπήρξε πειθήνιος διεκπεραιωτής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Πανηγυρίζει η ΝΔ και δημιουργεί την αίσθηση του εκλογικού θριάμβου, καλλιεργώντας κλίμα παντοδυναμίας στο λαό, αλλά στην πραγματικότητα η διαφορά των 8 μονάδων από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται τόσο στο κέρδισμα νέων δυνάμεων από τη ΝΔ όσο στην καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ και τη σύνθλιψη των μικρότερων αστικών σχηματισμών.
Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ μεταμορφώνεται συνεχώς για να ξεφύγει από την κατάσταση βαθιάς κρίσης. Το βαρύ αντιλαϊκό του όμως παρελθόν και η προσήλωσή του στο μνημονιακό μονόδρομο, μαζί με τις μυλόπετρες του νέου διπολισμού που το συνθλίβουν, το καθηλώνουν σε ρόλο κομπάρσου.
Θετικό στοιχείο των εκλογών ήταν η μεγάλη μείωση της εκλογικής δύναμης της φασιστικής Χρυσής Αυγής και η έξοδό της από τη Βουλή, αν και οι ψηφοφόροι που αποδεσμεύτηκαν από αυτήν κατευθύνθηκαν κατά κύριο λόγο στο ακροδεξιό, εθνικιστικό και ρατσιστικό μόρφωμα του Βελόπουλου.
Μόνο αν δυναμώσει μια πραγματικά αριστερή πολιτική μπορεί να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό και την αριστερά
Η ηγεσία του ΚΚΕ πληρώνει το αντίτιμο της σεχταριστικής της πολιτικής μέσα στο μαζικό κίνημα, που τη συγκαλύπτει με κούφιες «αντεπιθέσεις» και μια θορυβώδη αντικαπιταλιστική συνθηματολογία, εγκαταλείποντας τόσο την πάλη για τα άμεσα, φλέγοντα αιτήματα των εργαζομένων, παραπέμποντας τη λύση όλων των προβλημάτων στο μελλοντικό “σοσιαλισμό” του – που τον γνωρίσαμε στο πρόσωπο των ρεβιζιονιστικών, εκφυλισμένων καθεστώτων του “υπαρκτού σοσιαλισμού”- όσο και τους μεγάλους αντιιμπεριαλιστικούς στόχους του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, εκχωρώντας στους κάθε λογής αντιδραστικούς εθνικιστές και πατριδοκάπηλους το δικαίωμα να κάνουν λαθρεμπόριο, να καπηλεύονται τα πατριωτικά αισθήματα και διαθέσεις του λαού.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ξαναφάνηκαν στις εκλογές, όταν διαπιστώθηκε ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, όχι μόνο δεν μπόρεσε να αποσπάσει δυνάμεις από την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ σε συνθήκες ταπεινωτικής συνθηκολόγησης και ανοιχτής προσχώρησής του στο μνημονιακό στρατόπεδο, αλλά λεηλατήθηκε ξανά εκλογικά, αποδιώχνοντας, με την πολιτική του, δημοκρατικό και αριστερό κόσμο.
Το πραγματικό πρόβλημα που αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά μετά τις εκλογές με ακόμα πιο έντονο και επιτακτικό τρόπο είναι αν θα υπάρξει μια ανεξάρτητη, απέναντι στην κυρίαρχη τάξη, ισχυρή και αξιόπιστη Κομμουνιστική Αριστερά, σταθερός και ασυμβίβαστος υπηρέτης του λαού και των συμφερόντων του. Όχι μια ψευτοαριστερά, υποταγμένη στις ανάγκες και τα συμφέροντα των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων, που αμαυρώνει τα οράματα, την ιδεολογία και την πολιτική της αριστεράς, αλλά μια πραγματική κομμουνιστική Αριστερά, ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα, που χωρίς την ύπαρξη, την οικοδόμηση και τη δράση του, η εργατική τάξη και οι πλατιές λαϊκές μάζες θα παραμένουν αφοπλισμένες και αδύναμες και ο αγώνας τους θα μετατρέπεται σε διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια μιας σοσιαλδημοκρατίας για να εδραιωθεί ως ο δεύτερος πυλώνας του αστικού πολιτικού συστήματος. Όσο οι διαθέσεις του κόσμου της Αριστεράς θα εγκλωβίζονται στα πλαίσια της ψευτοαριστερής πολιτικής, το λαϊκό και αριστερό κίνημα θα βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα και η κρίση θα αναπαράγεται στις γραμμές του.
Η κυριαρχία της συμβιβαστικής, ρεφορμιστικής πολιτικής στο χώρο της Κομμουνιστικής Αριστεράς πρέπει να ανατραπεί, και αυτό είναι το μεγάλο καθήκον στο οποίο οφείλουν να συστρατευθούν όλες οι πραγματικά αριστερές δυνάμεις, όλοι οι κομμουνιστές.
prologos.gr
e-prologos.gr
