Γεννήθηκα στη Σπυρίδωνος Τρικούπη , πολύ κοντά στη Μπουμπουλίνας, δρόμο που δεν τον ένιωσα ποτέ οικείο, κι ας μου άρεσε να βλέπω τα αγάλματα στην αυλή του Μουσείου. Περισσότερο νικούσε ο φόβος μου απέναντι σ’εκείνο το ψηλό και σκοτεινό κτήριο που οι μεγάλοι το έλεγαν “η Ασφάλεια” και ήξερα, από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, ότι εκεί οδηγούν τους αριστερούς, όταν τους συλλαμβάνουν, και σ’αυτό το φρικτό μέρος τους βασανίζουν. Κάποια χρόνια μετά, κατέβηκα στα υπόγειά του για να δω και ν’αποχαιρετήσω τη μάνα μου, όταν τη συνέλαβαν ένα μήνα μετά την εγκαθίδρυση της φασιστικής χούντας το ’67. Και μετά ..ιστορίες ατέλειωτες από χιλιάδες αγωνιστές που μαρτύρησαν στην οδό Μπουμπουλίνας. Η ταράτσα έγινε θρύλος και τραγούδι και σύμβολο ηρωικής αντίστασης ενάντια στη δικτατορία. “Βαστάω, κρατάω γερά!”. Στη μεταπολίτευση η Ασφάλεια μετακόμισε στην Αλεξάνδρας, το κτήριο όμως δεν έπαψε να γεννάει μαύρες αναμνήσεις και συνειρμούς. Κάποια χρόνια μετά, σ’ένα από τα οικοδομήματα, δίπλα στο κεντρικό, στεγάστηκε κι εξακολουθεί να στεγάζεται – τι ειρωνεία- το Υπουργείο Πολιτισμού. Υπουργείο και κλούβες των ΜΑΤ, απαραίτητες, φαίνεται, για την ασφάλεια του κυβερνητικού κτηρίου. Μόνο που δεν αρκούνται σ’αυτό τα ΜΑΤ. Προπηλακίζουν, συλλαμβάνουν, βασανίζουν όποιον ( νέο συνήθως) περαστικό τυχαίνει να μην έχει φάτσα αρεστή σ’ αυτούς. Τόπος βασανιστηρίων το γκαράζ δίπλα στο υπουργείο ! 52 χρόνια μετά την ταράτσα, τώρα το γκαράζ στη Μπουμπουλίνας. Μετά τον “γύψο “, “ο νόμος και η τάξη “. Ως πότε;

(από την Μάρω Δημάκου)