Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Με τους μηχανισμούς προπαγάνδας να στιγματίζουν ό, τι έχει σχέση με το δημόσιο και να αποθεώνουν το ιδιωτικό, η κυβέρνηση παίρνοντας τη σκυτάλη από τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με το σύνθημα της «ανάπτυξης» υλοποιώντας  την πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ, γκρεμίζει το «κράτος – πρόνοιας». Η κρίση αποδεικνύεται η χρυσή ευκαιρία για θανατηφόρες μεταρρυθμίσεις που οδηγούν σε κοινωνική γενοκτονία σαρώνοντας εργασιακά δικαιώματα, ξεπουλώντας τα δημόσια αγαθά: υγεία, ασφάλιση, πρόνοια,  παιδεία, ενέργεια, νερό, ρεύμα, ορυκτό πλούτο  και ιδιωτικοποιώντας τις δημόσιες υποδομές. 

Η ιδιωτικοποίηση-εκποίηση, λιμανιώνκαι γενικότερα της δημόσιας περιουσίας με διαδικασίες fast-track, έπειτα από πακτωλό εκατομμυρίων ευρώ ως αμοιβή των συμβουλευτικών εταιρειών για τις μελέτες που εκπόνησαν, διαμορφώνουν ένα περιβάλλον ασυδοσίας για το κεφάλαιο. Με κατάργηση κάθε προστατευτικής ρύθμισης για την εργασία, το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, τον δημόσιο πλούτο. Με άλλα λόγια, αν η αποδόμηση του «κράτους – πρόνοιας» είναι η μια όψη της κυβερνητικής πολιτικής, η άλλη όψη είναι η ανακατανομή εισοδημάτων και περιουσιών σε βάρος των εργαζομένων και του δημοσίου και υπέρ του κεφαλαίου.

Στα αποκαΐδια του «κράτους – πρόνοιας» καίγονται καθημερινά ανθρώπινες ψυχές, στα μαγκάλια μιας ανάλγητης πολιτικής που αποκλείει από τα βασικά κοινωνικά αγαθά, όπως το ρεύμα, τη θέρμανση τις στρατιές των φτωχών και των ανέργων, οδηγώντας πολλούς από αυτούς στο θάνατο, ενώ οι απόπειρες αυτοκτονίαςσυνεχίζονται με αμείωστους ρυθμούς. Η δημόσια υγεία βρίσκεται «στο μάτι του κυκλώνα». Νοσοκομεία υποβαθμίζονται τραγικά με ελλείψεις σε υλικό και προσωπικό. Λειτουργίες των νοσοκομείων (π.χ. εργαστήρια) εκχωρούνται σε ιδιώτες. Η  υγειονομική φτώχεια οδηγεί σε υγειονομική γενοκτονία.

Η κυβέρνηση και οι υπουργοί της λειτουργούν σαν dealer των ξένων δυναστών – δανειστών και ως έμποροι των κοινωνικών αγαθών. Αυτές οι συνθήκες διαμορφώνουν τον «καπιταλισμό του κόκκινου αίματος», της συσσώρευσης που επιτυγχάνεται μέσα από το βάθεμα των κοινωνικών ανισοτήτων. Δίπλα στους άνεργους – φτωχούς πολλαπλασιάζονται οι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι φτωχοί με γρήγορους ρυθμούς. Ταυτόχρονα πειθαναγκάζονται οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν μορφές κατανομής της φτώχειας και της ανεργίας που μας γυρίζουν σε έναν  εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Το τέλος του «κράτους – πρόνοιας» σηματοδοτεί την πιο βάρβαρη επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο.

          Μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στα μνημόνια οι τιμές των καυσίμων εκτινάχθηκαν στα ύψη, με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες πολίτες να μην μπορούν να έχουν ούτε τη στοιχειώδη θέρμανση κατά τους χειμωνιάτικους μήνες. Το ποσοστό των νοικοκυριών που δηλώνουν οικονομική αδυναμία να έχουν ικανοποιητική θέρμανση το χειμώνα ανέρχεται σε 26,0%, ενώ είναι 45,3% για τα φτωχά νοικοκυριά και 21,5% για τα μη φτωχά νοικοκυριά

Σε αυτές τις συνθήκες πολλαπλασιάζονται τα κρούσματα με συνανθρώπους μας που χάνουν άδικα τη ζωή τους μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν σε θέση να έχουν αξιοπρεπείς συνθήκες στέγασης και θέρμανσης εν έτει 2020. Μόνο τις δύο τελευταίες ημέρες στη χώρα μας μετράμε τέσσερις νεκρούς λόγω κρύου, αναθυμιάσεων και πυρκαγιάς που προκλήθηκε από φωτιά που είχαν ανάψει τα θύματα για να ζεσταθούν. Από την Κέρκυρα μέχρι την Κομοτηνή και το Μεταξουργείο άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο στην «μεταμνημονιακή» Ελλάδα της «κανονικότητας» και της «ανάπτυξης». Να θυμίσουμε τι παραμονές Χριστουγέννων, άλλη μια τραγωδία είχε εκτυλιχθεί στα Καλύβια Αττικής, όπου εντοπίστηκαν νεκροί τέσσερις αλλοδαποί, πακιστανικής καταγωγής. που ο θάνατός τους προκλήθηκε από δηλητηρίαση, όταν χρησιμοποίησαν αυτοσχέδιο μαγκάλι με υγραέριο προκειμένου να ζεσταίνοντα

Όμως, πάνω στα συντρίμμια του «κράτους πρόνοιας» η Αριστερά της ανατροπής δεν μπορεί να αρχίσει το μοιρολόι. Αυτό είναι για τις δυνάμεις της συνθηκολόγησης και της υποταγής, για την «κυβερνώσα» αριστερά, που στο όνομα της «ευθύνης» γίνονται στυλοβάτες του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Η Αριστερά της αντίστασης και της ανατροπής οφείλει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν πιο αναγκαίο ένα παλλαϊκό κίνημα  υπεράσπισης των κοινωνικών αγαθών – δικαιωμάτων  και ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής που να συνδέεται με τη στρατηγικό στόχο για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στο πλαίσιο της οποίας «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη όλων».

*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», του Εκπαιδευτικού Ομίλου και του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά