ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΤΑ ΡΟΔΙΑ
Μια σταγονα κανει το ποτηρι να ξεχειλισει.
Μαζευεις εικονες, ιστοριες, στενοχωρια, κουραση, συνεχιζεις, προσπαθεις να εξορθολογισεις, μπλεκονται αναποφευκτα τα συναισθηματα, φορτωνεις κι ερχεται μια στιγμη ενα μηνυμα, μια προταση με δεκα λεξεις και γινεται η σταγονα.
Πριν λιγες μερες ειπαμε πως ο Εσαμ, της ματαιωμενης δραπετευσης ξαναγυρισε στη Συρια αφου πρωτα ξυλοκοπηθηκε ξανα στην Τουρκια απο τους εκει προστασιας του πολιτη.
Οι δραπετευσεις απ ολα τα στρατοπεδα συγκεντρωσης πληθαινουν.
Η κατασταση στα καθαρτηρια εχει γινει πια αφορητη.
Τις μερες αυτες, τις ειπαμε “άνθρωποι και ποντικια” Αν ο Στάινμπεκ μιλουσε μεταφορικα, εμεις κυριολεκτουμε.
Τα Σφαγεια που καποτε τα βαφτισαμε καταφυγιο και τωρα τα ξαναλεμε με τ ονομα τους, δεχονται επιδρομες αρουραιων.
Προχτες, ηρθε κι ενας ανθρωπος χωρις πόδια. Του τα πηρε μια ναρκη στο Ιρακ.
Στο Αφγανισταν και στο Ιρακ, οι ανθρωποι χωρις πόδια απο ναρκες, ξεπερνουν το ενα εκατομμυριο. Κυκλοφορουν με αυτοσχεδια τεχνητα μελη, αυτοσχεδια αναπηρικα καροτσια, αυτοσχεδιες πατεριτσες ή ακουμπανε στους ωμους των δικων τους ανθρωπων. Οι ναρκες ειναι made in USA.
Ο Σαμιρ κουβαλησε αγκαλια τον πατερα του, που ειναι πια μισος ανθρωπος αλλα παραμενει ολοκληρος πατερας κι εξισου ολοκληρος, ανεκτιμητος γιος παραμενει ο Σαμιρ.
Ο. Μοχαμεντ, ο Χουσειν, ο Αλάα και οι αλλοι μεταφερθηκαν στο στρατοπεδο συγκεντρωσης της Κω – αγνωστο για ποσους μηνες, και με ποια προοπτικη – καθηλωμενοι στο γκαραζ του φερρυμποτ καθως στο καταστρωμα εκαναν ηλιοθεραπεια, αλειμμενοι με αντηλιακο, οι “νομιμοι” επισκεπτες.
Στο γκαραζ, καθισμενοι στη ζεστη λαμαρινα, και το καυσαεριο, τους χτυπαει ο ηλιος και τους καιει ετσι που. εχουν εξαντληθει περπατωντας γυρω στις τριαντα μερες αναμεσα σε συρματοπλεγματα και μενοντας, αλλες τοσες, εγκλειστοι στα Σφαγεια της Καλυμνου
Εφυγαν, κουβαλωντας μια ναϋλον σακουλα ή μια παλια σχολικη τσαντα, με μια αλλαξια, απο δευτερο χερι, ενα σαντουιτς για το ταξιδι, και οπως λεει κι η Αλεξανδρα, μακαρι κι αλλο ενα κλεμενο.
Οι φουρνοι της Καλυμνου εχουν χορτασει την προσφυγια ψωμι. Ολοι σχεδον οι φουρναρηδες κουβαλουν αμετρητα σακια, μαζι με το κατοχικο τους συνδρομο. Ευγνωμοσυνη!
Χτες ηρθαν εννια Κουρδοι που το σκασαν απο στρατοπεδο συγκεντρωσης. Ζητησαν, ισορροπωντας αναμεσα στην προσδοκια και την παραιτηση, να μη απελαθουν στην Τουρκια. Υποθετω βασιμα γιατι το Εξπρες του Μεσονυκτιου δεν ειναι μονο ταινια.
Την ιδια μερα διαβασα εκεινο το βοθρολυμα της ΟΝΝΕΔ Πεντελης για “την προστασια του “πατρογονικου μας πολιτισμου” απο τους προσφυγες και την αναφορα στον εν δυναμει εγκληματια δεκαπενταχρονο. «…ακόμη και ένας 15χρονος που έχει πολεμήσει, έχει στην πραγματικότητα ψυχή ανηλίκου; και συγκρίνεται με τα δικά μας 15χρονα;»
Ανθρωποι και ποντικια.
Αυτα και αλλα ρατσιστικα και βρωμικα δια χειρος της γαλαζιας μπουμπους που μιλαει προσεχοντας να μη γλειψει το lip gloss
Ο Ομαρ ειναι Παλαιστινιος, δεκαπενταχρονος γιος προσφυγων στο Χαλεπι, ψηλος και αδυνατος σαν κλαρι και τοσο χλωμος, που μοιαζει να στραγγιξε απο αιμα.
Στην Τουρκια, την ασφαλη χωρα κατα τη συμφωνια της Ε.Ε, ο Ομαρ ξυλοκοπηθηκε απ την απεναντι αστυνομια, οπως ολοι οι κυνηγημενοι γιατι δεν καταλαβαινε την εντολη να καθαρισει το αστυνομικο τμημα.
Τον πηγαμε, μαζι με την αδερφη του στο νοσοκομειο, με μεγαλη αναιμια, πολυ χαμηλο αιματοκριτη κι ενα αφοπλιστικο παιδιαστικο χαμογελο.
Εκει τον ειδε η Αννουλα.
“Ειδα ενα μικρο σημερα στο νοσοκομειο. Εσπασα το κεφαλι μου να σκεφτομαι, τι δωρο να τους παω, που ειμαι φτωχο. Και μετα θυμηθηκα τα συκα και τα ροδια”.
Το μηνυμα της Αννουλας, λιγολογο και χωρις φορτιση, εγινε η σταγονα.
Το μηνυμα ομως αυτο εγινε καθαρο νερο και ξεπλυνε μεσα μας το βοθρολυμα
Η Σεβαστη ανελαβε προσωπικα τα χλωμα παιδια.
Με τουτα και μ εκεινα, εκανα μια αντιεπιστημονικη αλλα πολυ πραγματικη διαπιστωση, πως μετα την εμμηνοπαυση πολλες γυναικες παραμενουν γονιμες
Μονο που σκεφτομαι καμια φορα, πως ετσι γρηγορα που γεμιζει το ποτηρι μεσα μας, καλυτερα να ητανε πηγαδι.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
