Νίνα Γεωργιάδου

Το Σύμπαν δε βαριέται εύκολα. Επαναλαμβάνει τις ίδιες μονότονες κινήσεις για δισεκατομμύρια χρόνια, μέχρι να αποφασίσει ν’ αλλάξει συνήθειες.
Βέβαια τότε το κάνει μ’ ένα τρόπο τόσο επιδεικτικό που, θες δε θες, νοσταλγείς τη μονοτονία του. Ανοίγει, να πούμε, κάτι μαύρες τρύπες, απ’ το ζενίθ ως το ναδίρ που είναι μόνο λέξεις κι όχι τόποι, κάνει ένα μεγάλο αστέρι νάνο, πλέκει γαλαξιακά δαχτυλίδια ωραιοπάθειας ή φτύνει αστερόσκονη που τη λένε και κβαντική βροχή.
Στη ήσυχη μονοτονία του, βάζει το δικό μας ήλιο να περπατά σε μια τροχιά αυγού, μ’ εμάς να παριστάνουμε τον κρόκο.
Σ΄αυτή την αέναη εκδρομή, ο ήλιος κάνει μόνο δυο στάσεις. Μια όταν αρχίζει ο χειμώνας κι άλλη μια όταν σκάει μύτη το καλοκαίρι. Στις ισημερίες, δε στέκεται, γιορτάζει την ισότητα στην πλανητική μας μόνο γειτονιά, ούτε λόγος στη Γη.
Το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν είναι μια ολόκληρη μέρα. Είναι μόνο μια στιγμή. Τη νύχτα που μας πέρασε, στις δέκα και είκοσι ακριβώς, λένε οι σοφοί, πολύξεροι αστρονόμοι, την ώρα που χτες οι βαρελόφρονες ξεκίναγαν τη ντίρλα τους, τα μωρά έβλεπαν όνειρα κι οι ερωτευμένοι πύρωναν τα σεντόνια τους, ο ήλιος στάθηκε για μια μόνο στιγμή, στην κάτω άκρη της αυγουλόμορφης τροχιάς του.
Στα πολύ παλιά χρόνια, που τα λένε και αρχαία, οι παπάδες εκείνου του καιρού έκαναν δεήσεις, να μη ξεχαστεί ο ήλιος στη νότια άκρη για πάντα και γίνει η μεγάλη νύχτα καθεστώς. Για να τον καλοπιάσουν μάλιστα, του έκαναν γενέθλια γιορτή κάπου γύρω στη δική μας 25 του Δεκέμβρη και μετά γιόρταζαν τη γέννηση του Διόνυσου, που τον έλεγαν και “θείο βρέφος”.
Σε άλλες μεριές της μικρομέγαλης Γης, οι Αιγύπτιοι γιόρταζαν τη γέννηση του Όσιρι που κρατούσε και ποιμενική ράβδο, οι Βαβυλώνιοι του Βάαλ, οι Πέρσες του Μίθρα και οι Ρωμαίοι ξεφάντωναν στα Σατουρνάλια για να καλοπιάσουν τον Κρόνο.
Σχεδόν όλοι τούτοι οι θεοί του χειμερινού ηλιοστάσιου, γεννήθηκαν χωρίς την παρέμβαση άντρα, από παρθένες, με πιο γόνιμη παρθένα την Ήρα που καρποφόρησε πολλούς μικρούς θεούς, σε κόλπο δίχως σπέρμα.
Εκεί όμως κάπου, στις αυτογονιμοποιούμενες μόνο μήτρες για θεούς, άρχιζε και τέλειωνε ο φεμινισμός.
Οι υπόλοιπες συμπτώσεις, τη μέρα της χειμωνιάτικης στάσης του ήλιου, αφορούσαν στις σπηλιές καθώς οι πιο πολλοί πάλι απ’ αυτούς του θεούς, δε γεννήθηκαν σε μαιευτήρια αλλά σε γούβες των βουνών. Κάπου εκεί γεννιούνται σήμερα και πρόσφυγες αλλά δεν τους λέμε και θεούς. Τους λέμε μόνο αλλόθρησκους και λάθρους γιατί προφανώς η μήτρα που τους έδωσε ζωή, σπαρτάρησε από έρωτα.
Τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο πάπας Ιούλιος Α’ σκέφτηκε πως η μέρα αυτή που γέννησε τον ήλιο και τόσους θεούς από παρθένες μήτρες, είναι μια όμορφη μέρα για να πει κανείς πως γεννήθηκε και ο Χριστός.
Φαντάζομαι πως οι χιλιάδες Ιρλανδοί που μαζεύτηκαν, όπως κάθε χρόνο, στο νεκροταφείο Newgrange για να δουν την ανατολή του ήλιου που παίρνει πάλι τον ανήφορο, θάχουν ξεπαγιάσει.
Έτσι κάπως πέρασε και φέτος η πιο μεγάλη νύχτα στα μεγαλόπρεπα πράγματα του σύμπαντος γιατί στα πιο μικρά της γης, αργεί να ξημερώσει.