Το νέο σύστημα «διορισμού» εκπαιδευτικών (ΦΕΚ Α΄13-29.1.19, Ν. 4589/2019) καθιερώνει επισήμως προσοντολόγιο για τους εκπαιδευτικούς – χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο την Ειδική Αγωγή – το οποίο φέρνει για άλλη μια φορά την περίφημη «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών ή τώρα πια «αποτίμηση», όταν η αναξιολόγησή τους είναι ήδη εδώ. Συζούμε με την τελευταία εδώ και καιρό, δεν έχουμε βάλει βέρα μαζί της και πολύ καλά κάνουμε, γιατί ως γνωστόν «ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα»-και η αναξιολόγηση την εκπαίδευση-κι αυτό θα ήταν κλισέ, αν δεν ήταν στατιστικό δεδομένο, πολλάκις επιβεβαιωμένο.

Γιατί λέω ότι η αναξιολόγηση είναι ήδη εδώ; Δεν θα μιλήσω για την παλιότερη λογική του επιθεωρητισμού-την έζησα ως μαθήτρια, έχω τραγελαφικά περιστατικά να διηγηθώ-ούτε για την επιστημονική και παιδαγωγική κατάρτιση, που θεωρείτο ότι διαπιστωνόταν και γινόταν αποδεκτή από το γραπτό διαγωνισμό εκπαιδευτικών του ΑΣΕΠ, που τώρα με τη νέα νομοθετική ρύθμιση «διορισμού» αμφισβητείται, απορρίπτεται πλέον ανοιχτά. Δεν θα μιλήσω ούτε για την προϋπηρεσία πολλών συναδέλφων μας αναπληρωτών, που τώρα απαξιώνεται, συρρικνώνεται, αναγνωρίζεται περιοριστικά, με πλαφόν μπροστά στο ενδεχόμενο «διορισμού», το οποίο συνοδεύεται από ένα σωρό άλλα κριτήρια για να μην είναι αυτή ποτέ αρκετή….Θα μιλήσω μόνο για μερικές παραμέτρους της εκπαιδευτικής πραγματικότητας των τελευταίων χρόνων, των χρόνων της «κρίσης». Σκεφτείτε τες.

1. Αυξήθηκε το διδακτικό μας ωράριο-για να μην γίνουν μόνιμοι διορισμοί και για να μειωθούν οι προσλήψεις των αναπληρωτών-και ουσιαστικά και το εργασιακό μας, γιατί προφανώς τα προηγούμενα ωράρια μας θεωρήθηκαν ανάξια λόγου.

2. Είχαμε μείωση μισθού με το νέο μισθολόγιο του 2011, οι νεώτεροι συνάδελφοι ακόμη και μείωση 40% των μηνιαίων αποδοχών μας. Αν αυτό δεν ήταν αναξιολόγηση , τότε τι ήταν, όταν μάλιστα δεν υπήρξε ταυτόχρονη αναπροσαρμογή των μισθών των πάντων-που δεν είναι το ευκταίο βεβαίως-όταν εξακολουθούσαν να υπάρχουν ειδικά μισθολόγια, μυστικά κονδύλια για κάποιους κ.λ.π..

3. Αρχίσαμε τα τελευταία χρόνια να πηγαίνουμε όλο και περισσότεροι σε όλο και περισσότερα σχολεία για τη συμπλήρωση του ωραρίου μας μετά την αύξηση του διδακτικού μας ωραρίου και τις συγχωνεύσεις σχολείων σε πρώτη φάση και τμημάτων στην επόμενη, να κλείνουμε όλο και περισσότεροι τρύπες του συστήματος, να είμαστε εργαζόμενοι πασπαρτού, ακόμα και με τρίτες αναθέσεις μαθημάτων μη μπορώντας να χτίσουμε παιδαγωγικές σχέσεις πουθενά. Αν αυτό πρακτικά δεν είναι αναξιολόγησή μας, τότε τι είναι; Τα συγκρουόμενα στο λούνα παρκ;

4. Αυτές οι αλλεπάλληλες αλλαγές στα ωρολόγια προγράμματα, μια ώρα μείον εδώ, μια ώρα συν εκεί, κάθε χρονιά να αλλάζουν ανάλογα με τα κενά και τα πλεονάσματα εκπαιδευτικών, που προέκυπταν ή με περισσό ενδιαφέρον δημιουργούνταν, δεν δηλώνουν αναξιολόγηση όλων μας , ανεξάρτητα από ειδικότητα;

5. Το υπουργείο μας και κατ΄ επέκταση το κράτος ζητά υψηλή επιστημονική και παιδαγωγική κατάρτιση από τους εκπαιδευτικούς, όταν το ίδιο δεν οργανώνει επιμορφώσεις για χρόνια, η βασική, εισαγωγική επιμόρφωση των ΠΕΚ, αν δεν είναι στοιχειώδης, μπορεί να είναι κι άσχετη – εγώ ως ΠΕ78 (πρώην ΠΕ13) υποχρεώθηκα να παρακολουθήσω μαζί με έναν ΠΕ80 (ΠΕ09 τότε) και μια ΠΕ11 τα επιμορφωτικά σεμινάρια των ΠΕ02, παρακαλώ σε καρεκλάκια της Α΄ δημοτικού, παρακαλώ – και οι επιμορφώσεις, που κυκλοφορούν στην αγορά, στοιχίζουν, επιβαρύνουν οικονομικά τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους.

Η συμμετοχή μας σε συνέδρια, που οργανώνονται, είναι πάντα χωρίς δαπάνη για το δημόσιο, επιβαρύνει πάντα εμάς κ.λ.π.. Αν αυτά δεν είναι στην πράξη αναξιολόγηση για τους μη έχοντες εκπαιδευτικούς, τότε τι είναι;

6. Το υπουργείο παιδείας μάλιστα ενώ δεν δίνει πλέον ούτε εκπαιδευτικές άδειες σε εκπαιδευτικούς της δημόσιας εκπαίδευσης, στις αρχές σχεδόν της σχολικής χρονιάς (3/10/2018) έδωσε εκπαιδευτικές άδειες σε 39 εκπαιδευτικούς ιδιωτικών σχολείων με αποδοχές μάλιστα από τον τακτικό προϋπολογισμό του υπουργείου, παρακαλώ….Άλλα μέτρα κι άλλα σταθμά. Αλλά τα παιδιά των ελίτ πρέπει να έχουν εκπαιδευτικούς με υψηλή επιστημονική και παιδαγωγική κατάρτιση και μάλιστα με δαπάνη του κράτους. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Ούτε τα προσχήματα πια δεν τηρούνται…..

7. Συνέχεια έρχονται στο παρά ένα φιρμάνια του υπουργείου παιδείας στα σχολεία, που απαιτούν να γίνουν διάφορες καινοτόμες δράσεις σε χρόνο dt, χωρίς περιθώρια χρόνου, δίχως καμιά προετοιμασία και κανένα σχεδιασμό. Αν αυτό δεν είναι απαξίωση των ίδιων των δράσεων από πλευράς του υπουργείου κι αναξιολόγησή μας, τότε τι είναι;

8. Τώρα η νέα μόδα στην εκπαίδευση είναι η συμπερίληψη μαθητών  της Ειδικής Αγωγής στα σχολεία της Γενικής Εκπαίδευσης. Το μότο είναι ένα: «όλοι ίσοι», αλλά αποσιωπάται το «σε μια κοινωνία άνιση». Αιφνιδιαστική συμπερίληψη χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις, τον αναγκαίο προγραμματισμό, χωρίς υποδομές, χωρίς ουσιαστικές υποστηρικτικές δομές, που μπορεί σύμφωνα με το νόμο να λειτουργούν κάποιες από τις τελευταίες, αλλά πολύ συχνά στην πράξη δεν υπάρχουν, όπως κάποια κεντρικά ΚΕΣΥ στη χώρα, ρίχνοντας έτσι όλη την ευθύνη και την αποτυχία του εγχειρήματος στις πλάτες των μη ειδικών εκπαιδευτικών της γενικής εκπαίδευσης. ( Βλ. έγγραφο 220703/Δ3/21-12-2018 του Γ. Γ. του Υπουργείου Παιδείας κατ΄εφαρμογή του αρθ. 11. παρ. 4 του Ν.4547/2018 και σε συνδυασμό με την Υ.Α. 1816/ΦΕΚ 16/11-1-2019 ).

Αν όλο αυτό δεν είναι αναξιολόγηση, τότε τι είναι;

9. Το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών της Ε.Α., που  είναι το πιο ευαίσθητο τμήμα της εκπαίδευσης, αυτό που χρειάζεται τις πιο σταθερές και ασφαλείς συνθήκες λειτουργίας, είναι εδώ και 17 χρόνια, διατηρώντας τους σε καθεστώς εργασιακής ομηρίας ,αναπληρωτές κι όχι μόνιμοι εκπαιδευτικοί, αν δεν είναι αναξιολόγησή της και αναξιολόγησή τους, τότε τι είναι;

10) Το πειθαρχικό δίκαιο ( Ν. 4057/2012 ) στα απόνερα του οποίου ζούμε, τι είναι εν πολλοίς όταν καταδικάζει ή δείχνει με το δάκτυλο τον εκπαιδευτικό – που ευτυχώς δεν μπαίνει πια σε αυτοδίκαιη αργία τόσο εύκολα – που π.χ. σε ημέρα απεργίας μπαίνει στο προαύλιο του σχολείου του για να φτιάξει απεργιακό υλικό ή που σε μια εθνική επέτειο διαδηλώνει για τη σύγχρονη υποδούλωση της χώρας του ή επειδή διαφώνησε με το γείτονα για μια θέση πάρκινγκ; Υπαρκτά είναι όλα τα παραδείγματα. Δεν είναι απόπειρα αναξιολόγησης αυτό, όταν λειτουργεί ή χρησιμοποιείται έτσι;

11) Η σύμβαση εργασίας του αναπληρωτή εκπαιδευτικού, που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ατομική σύμβαση εργασίας, ιδιωτικό  συμφωνητικό, παρακαλώ, που συνάπτεται με το Διευθυντή της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, δεν είναι υποτίμηση της εργασιακής σχέσης του αναπληρωτή κπαιδευτικού,  a priori αναξιολόγησή του – κι αυτό χωρίς καμιά υποτίμηση προς τους ΔΠΕ και τους ΔΔΕ, γίνεται αντιληπτός νομίζω ο λόγος μου – ο οποίος αναπληρωτής με το που θα πρωτομπεί στην εκπαίδευση ως αναπληρωτής θα πρέπει να νιώσει ότι είναι μονάδα μέσα σε μια συλλογικότητα στην οποία δεν θα του επιτραπεί πραγματικά να ενταχθεί ποτέ, αλλά θα πρέπει να έχει τη συνείδηση ότι είναι περιπλανώμενος τουρίστας μέσα σ΄αυτήν, ένας περίεργος περιηγητής, που βλέπει, μαζεύει εικόνες, εμπειρίες, αλλά δεν πρέπει να μιλά ποτέ, δεν πρέπει να διεκδικεί, αλλά να αρκείται στα ψίχουλα, που του πετά το κράτος, το οποίο αρνείται επισήμως ακόμη και στη σύμβαση εργασίας του να παραδεχθεί ότι απευθείας αυτό είναι ο εργοδότης του. Αλήθεια, ο εκάστοτε Διευθυντής πληρώνει τον αναπληρωτή; Από τα έσοδα από τα τσιφλίκια του πατέρα του; Αυτές οι συμβάσεις εργασίας θυμίζουν άλλες εποχές….που είναι και θα έπρεπε να παραμένουν μακρινές.

Είμαι βέβαιη ότι οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί της τάξης, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, έχετε και πλήθος άλλες, ανάλογες επισημάνσεις να κάνετε. Η αναξιολόγηση λοιπόν είναι βέβαιο ότι είναι ήδη εδώ, εδώ και καιρό κι αντιλαμβάνεστε όλοι, πέρα από ηθελημένες παρωπίδες, αυτοάμυνες, ευαρέσκειες, αυταρέσκειες, προσδοκίες, φιλοδοξίες κλπ., πως ετοιμάζει, πως στρώνει το δρόμο για την «αξιολόγηση» ή αλλιώς «αποτίμηση»…..και «κρεβάτι του Προκρούστη» μπορείτε να την πείτε. Ακριβής διατύπωση θα είναι.

 

 

Έφη Ψωίνου

Εκπαιδευτικός ΠΕ78-ΠΕ01.