Κρυμμενος πισω απο τα αρχικα π.Γ.Θ.και χωμενος βαθια σ ενα μαυρο μεσαιωνα – πιο μαυρο απο τα ρασα του κι εξισου μαυρο με την ψυχη του – ενας παπας μου εστειλε χτες την “αναλυση” του στη τελευταια μου αναρτηση.
Θεωρησε προφανως πως αποτελει ενα μεγαλου διαμετρηματος πνευματικο αποτυπωμα, για το οποιο μπορει να καμαρωνει αντι να ντρεπεται και μια αποστομωτικη απαντηση στο ανεπιτρεπτο κειμενο μου.

Την αναρτησε σημερα και σε τοπικη ειδησεογραφικη σελιδα ως σχολιασμο, συνοδευτικο και προς ενισχυση αλλων που μιλουν για λαθραιους εισβολεις,
Συνεχισε, καθε λιγα λεπτα, να στελνει διαφορα εμετικα που αφορουσαν εμενα, τους κομμουνιστες, τον Μπελογιαννη, συμπερανε πως η φωτογραφια μου παραπεμπει σε μαγισσα, γεματη μισος, την αναρτα στη δημοσια πυρά του και καταληγει με βρωμικο κυνισμο να αναφερεται σε προσωπικη μου απωλεια και θλιψη και να μου προτεινει “πνευματικη θεραπεια”, στην οποια, προφανως, λογω ειδικοτητας και εμπειριας, θα μπορουσε να συμμετεχει.

Οι αναρτησεις μου ειναι δημοσιες, ανοιχτες σε καθε σχολιασμο και κριτικη.
Ο παπα – βοθρος, επελεξε, αντι του δημοσιου σχολιασμου, την πιο “ιδιωτικη” επικοινωνια, για λογους που εκεινος μονο ξερει, αφου δεν εχουμε κανενος ειδους προσωπικη σχεση ουτε καν ηλεκτρονικη “φιλια”

Στο inbox μου εκτος απο πολλα ομορφα κι ενθαρρυντικα μηνυματα, παιρνω και καποια υβριστικα η απειλητικα. Τα πιο πολλα τα αγνοω και μονο αν εχω καλη διαθεση, απαντω με χιουμορ.
Θα την αγνοουσα και αυτη τη βρωμια αν ειχε γραφτει απο κοινο θνητο.
Τα συγκεκριμενα βοθρολυματα ομως γραφτηκαν απο χερι που βγαινει μεσα απο τη βαθια τσεπη του ρασου , απλωνεται για να το φιλησουν, “μετουσιωνει τον αρτο και τον οινο σε αχραντα μυστηρια” και ειναι προεκταση ενος στοματος που ανεβαινει σε αμβωνα και βγαζει κηρυγματα “αγαπης”.

Δεν ειναι, δυστυχως, ουτε ο πρωτος ουτε ο μοναδικος
Οι ναζι μαχαιροβγαλτες βρηκαν καταφυγιο κοντα σε ρασοφορους.
Ο ανθρωπος αυτος κυκλοφορει ανεμιζοντας τα ρασα του και μισθωνεται απο το ελληνικο δημοσιο για να παριστανει τον διαμεσολαβητη προς τον παραδεισο.
Υπαρχουν και ρασοφοροι που εχουν ανθρωπια και την τιμουν με λογο κα πραξη αλλα δυστυχως συρρικνωνονται, ολο και περισσοτερο, στην εξαιρεση.
Λυπαμαι που και αυτη η αναρτηση μου εχει ως περιεχομενο την ασχημια.
Η αποδομηση της ειναι σημαντικη υποθεση.
Μαζι με αυτο ομως, αποτελει προσωπικη μου αναγκη αλλα νομιζω και πολλων φιλων η συχνη καταφυγη σε οση ομορφια εχει απομεινει, για να μην εξοικειωθουμε με το “τερας κι αρχισουμε να του μοιαζουμε”
Σημερα ηθελα να γραψω για “τα καραβια μου”. Προεκυψε η ρασοφορος αθλιοτητα. Εξαλλου το τραγουδι των καραβιων μου το λενε Ενδελεχεια.
“Εκει στην πλωρη, ματια μου, χαραζει, μα εδω στην πρυμνη εχει σκοτεινια”
Παραδινω τη σκοτεινια των καιρων στη δημοσια χλευη.

(Σημ. Αναδημοσιευω καποια απο τα βοθρολυματα ως φωτογραφια, απoφευγοντας τη “διαφημιση” του παπαρο-blog, καθως μπορει να ηταν ενα απ τα κινητρα του. )

Νίνα Γεωργιάδου