Νίνα Γεωργιάδου

Αυτή τη φορά είδα τους αγαπημένους Μαρτσέλους για λίγες μόνο ώρες. Σφιχτές αγκαλιές, κάμποσα δάκρυα, και ξεροσφύρι κρασί.
Μου διηγήθηκαν. συγκλονισμένοι, το ταξίδι τους στη χώρα του πυρπολημένου ρυζιού.
Ο Μαρτσέλο, από τη μια στενή λωρίδα γης, που τη λένε Χιλή, στην άλλη στενή λωρίδα στην απέναντι άκρη της γης, που τη λένε Βιετνάμ και η Μαρτσέλα, από την Γκόρντοβα των ποιητών στο Ανόι.
Σκόρπιες εντυπώσεις, με φούρια και συγκίνηση!
– Είδαμε το σπίτι του Χο Τσι Μινχ. Δυο μικρά δωμάτια σε μια καλύβα. Απίστευτο! Ένας ηγέτης που τσάκισε την πιο φονική μηχανή πολέμου, πέρασε όλη του τη δύσκολη ζωή σε μια καλύβα.
– Όλα είναι μικρά και όμορφα στο Βιετνάμ. Οι άνθρωποι μαγειρεύουν σε μια γωνιά, πάνω σε μικρά καμινέτα και ταΐζουν, με γενναιόδωρες ποσότητες, πολλά στόματα. Γευτήκαμε άπίστευτες νοστιμιές. Σούπα, σκεπασμένη μ’ ένα βουνό από βότανα όλων των αρωμάτων. Ξέρουν να κάνουν θαύματα με μικροσκοπικά εργαλεία. Το πιο μεγαλειώδες είναι η ψυχή τους, τα σχολεία, τα πάρκα και η γέφυρα των κυκλώπειων χεριών που ενώνει τα βουνά Μπα Να.
– Οι νέοι του Βιετνάμ πρέπει να είναι οι πιο μορφωμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Ξέρουν την ανθρωπογεωγραφία της γης, όσο δεν ξέρουμε εμείς το δικό μας τόπο. Μας μίλησαν για την Γκόρντοβα της Αργεντινής και την Ατακάμα της Χιλής, για τον Πινοσέτ και την κρίση της Ιρλανδίας.
– Στο Ανόι και στη Χο Τσι Μινχ, τα ποδήλατα και τα σκούτερ είναι ποτάμια με ρόδες. Στο σκούτερ φορτώνουν τη γυναίκα, το παιδί τους κι ένα γουρούνι ή ένα κλουβί με κότες. Στο πίσω μέρος των λεωφορείων για τα χωριά, η νύχτα περνά σε μικροσκοπικές κουκέτες. Οι άνθρωποι ακουμπιούνται και μοιράζονται.
– Οι Αμερικάνοι τουρίστες είναι παλαίμαχοι με ενοχές. Κλαίνε στο πολεμικό μουσείο κλαίνε και όταν βλέπουν σακατεμένους απ τις ναπάλμ. Έχει πολλούς μικροσκοπικούς Βιετναμέζους με κομμένα χέρια, πόδια και καμμένα πρόσωπα. Τα σακατεμένα παιδιά του πολέμου μεγάλωσαν με λιγότερα μέλη αλλά με την ίδια ψυχή. Ζητάνε συγνώμη οι θύτες και τα θύματα απαντούν, “no hard feelings”

Το πυρπολημένο ρύζι ξανάριξε ρίζες, έβγαλε φύλλα και καρπό και ταΐζει πάλι εκατομμύρια ανθρώπους με αρωματικά πιλάφια και ριζοπιττες.
Οι παλαίμαχοι αμερικάνοι, μισθοφόροι φτωχοδιάβολοι εκπαιδευμένοι για μαζικό θανατικό, πρέπει να κλάψουν πολύ. Χρωστάνε ποταμούς δακρύων για να ξεπλύνουν τόσες ενοχές.
Οι μικροί Βιετναμέζοι με τη μεγάλη καρδιά δεν κρύβονται πια στο ποτάμι και δεν αναπνέουν με καλάμια. Ζουν και ξέρουν.
Ο Κώστας Σαραντίδης, που πέρασε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών και είναι ο μόνος Ελληνας εθελοντής Βιετκόγκ, ο Σαραντίδης που στο Βιετνάμ είναι γνωστός ως Nguyen Van Lap, που αναλογίζεται με τρυφερότητα τη μικρή Βιετναμέζα Li Li γιατί μαζί της πολέμησε την αμερικάνικη φονική μηχανή στη Βιετναμέζικη ζούγκλα και στις λάσπες των ορυζώνων, λέει, “οι Βιετναμέζοι είναι λαός που ξέρει να δουλεύει, να πολεμά και να χαμογελά”

Τώρα έχω στον πάγκο μου όλα τα πολύτιμα! Ρυζόπιττες του κάποτε πυρπολημένου ρυζιού, τις αφηγήσεις των Μαρτσέλων και τη νίκη ενός λαού που έδειξε στον κόσμο πως και η πιο φονική μηχανή νικιέται με ψυχή βαθιά.