Ας δούμε λίγο πως έχει η κατάσταση και τι μας διδάσκει!

Εισιτήριο: Το εισιτήριο της μιας διαδρομής που ισχύει για τους φοιτητές ανέρχεται στα 0.60€ που σημαίνει 1.20€ την μέρα! Αυτό σημαίνει 25€ τον μήνα τουλάχιστον, ποσό το οποίο είμαστε αναγκασμένοι να καταβάλουμε μόνο και μόνο για την παρακολούθηση των μαθημάτων μας, κάτι που μεταφράζεται ως έμμεσα δίδακτρα.Το οικονομικό αυτό κόστος αποκλείει με έναν έμμεσο τρόπο πολλούς φοιτητές από το να πάνε να φάνε στη λέσχη σε ώρες που δε συμπίπτουν με τις ώρες των μαθημάτων του, οπότε και θα βρίσκονται στον χώρο του πανεπιστημίου, διότι αυτό σημαίνει επιπλέον οικονομική επιβάρυνση.

Συνωστισμός και μειωμένος αριθμός δρομολογίων: Και δε φτάνει που χρυσοπληρώνουμε το δικαίωμά μας στη μετακίνηση,έχουμε μια εικόνα με τα αστικά να είναι τόσο ασφυκτικά γεμάτα που κυριολεκτικά δε χωράει ένας παραπάνω άνθρωπος. Αυτό φυσικά εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους όταν “κολλάς” φοιτητές στο μπαμπρίζ του αστικού. Την ίδια στιγμή λόγω του τεράστιου αριθμού φοιτητών και των αριθμητικά λίγων αστικών δεν είναι λίγες οι φορές που τα αστικά γεμίζουν από τις πρώτεςστάσεις της διαδρομής με αποτέλεσμα φοιτητές που περιμένουν σε μακρινότερες στάσεις να είναι αναγκασμένοι να περιμένουν μέχρι και μία ώρα για να φτάσει αστικό που να μην έχει γεμίσει ασφυκτικά.

Ελεγκτές και οδηγοί: Και δεν φτάνει που το ΚΤΕΛ θησαυρίζει στις πλάτες μας, έχεις και τους ελεγκτές οι οποίοι περιμένουν την παραμικρή παρατυπία για να κόψουν πρόστιμο και όχι πάντα με ευγενικό τρόπο. Δεν λείπουν βέβαια και ορισμένοι οδηγοί οι οποίοι βρίζουν και ειρωνεύονται φοιτητές, “γίνονται ελεγκτές” λες και αν λειτουργούν ως τσιράκια αυτών που επίσης τους εκμεταλλεύονται θα πάρουν μεγαλύτερο μισθό. Αυτό το σημειώνουμε όχι για να στραφούμε απέναντι στους εργαζομένους αλλά γιατί κι αυτούς τους θέλουμε συμμάχους στους αγώνες μας.

Ιδιωτικοποίηση: Η κατάσταση με τα αστικά θα πρέπει να μας διδάξει και να βγάλουμε συμπεράσματα. Τα αστικά ΚΤΕΛ είναι ιδιωτικά και αυτό καταδεικνύει για τους θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων ότι το να πληρώνουμε μια υπηρεσία και 2^η φορά (η πρώτη μέσα από τη φορολογία) δεν λύνει τις όποιες παθογένειες αλλά ίσα ίσα μπορεί να τις κάνει ακόμη χειρότερες μιας και η μονοπωλιακή κατάσταση αλλά και ο μοναδικός σκοπός, μεγιστοποίηση κέρδους -ελαχιστοποίηση κόστους,αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο των ιδιωτικών επιχειρήσεων.Αυτό μας απαντάει στην ιδιωτικοποίηση της λέσχης ή στην επιβολή κόμιστρων, στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων που κάποιοι τα θεωρούν αυτονόητα…

Το ζήτημα αυτή τη φορά ήρθε στην επιφάνεια από την ΠΚΣ (ΚΝΕ) η οποία σε όλες τι σχολές μοίραζε υπογραφόχαρτα καλώντας τους φοιτητές να υπογράψουν για να διεκδικήσουμε χαμηλότερο εισιτήριο, πιο συχνά δρομολόγια κλπ βαφτίζοντας αυτό αγωνιστική ενέργεια και καλλιεργώντας σε έναν κόσμο την λογική ότι με την τζίφρα σου ή την ψήφο σου (μιας και είναι προεκλογική περίοδος) έχεις καλύψει το δικό σου μερίδιο στον αγώνα και αφήνοντας τους «πρωτοπόρους» να διεξάγουν έναν αγώνα που αφορά όλους μας. Το ζήτημα αυτό πέρασε σε μια δεύτερη φάση με την καταγγελία για λιποθυμία φοιτητή σε αστικό και την οποία καταγγελία υπογράφουν 5 πρόεδροι τμημάτων που τυχαίνει να είναι η ΠΚΣ 1^ηδύναμη. Σε μια λογική μη εμπιστοσύνης στον κόσμο την οποία βεβαία πάντα επικαλείται προεκλογικά η ΚΝΕ, σε μια λογική πλήρους ανάθεσης προχωράει στο ξεπέρασμα ακόμη και της διαδικασίας κατάθεσης ψηφίσματος στα ΔΣ των Συλλόγων και βγάζει ανακοινώσεις που υπογράφουν πρόεδροι χωρίς να πάρει θαρρετά την ευθύνη να υπογράψει ως φοιτητική παράταξη και να μην χρησιμοποιεί τέτοιους τακτικισμούς. Όλο αυτό το διάστημα έτρεχαν ένα κόσμο σε δημάρχους αντιδημάρχους και πρυτανείες ονομάζοντας αυτό, αγώνα και εμφανίζοντας ως νίκη του αγώνα δεσμεύσεις που σε τίποτα δεν είχαν να χάσουν δίνοντας τες Δήμαρχοι και Πρυτάνεις, αλλά ακόμη και μια μείωση στην κάρτα να υπάρξει, κάτι για το οποίο τώρα έχουν ξεσπαθώσει δεν θα πάει τον αγώνα σε ουσιαστικές νίκες και κατακτήσεις στο ζήτημα της μετακίνησης αν αυτό καταλήγει στο “ψηφίζουμε ΠΚΣ για περισσότερους αγωνιστές εκπροσώπους στα Δ.Σ.”  κι αν κοροϊδευόμαστε ότι αυτό το όποιο κονδύλι δεν δόθηκε και λόγο προεκλογικής περιόδου.

Χωρίς να υποτιμούμε την όποια κατάκτηση αλλά και χωρίς να λέμε ότι είναι της μιας ή της άλλης παράταξης, ως Φοιτητική Πορεία πιστεύουμε ότι ζητήματα που αφορούν τόσο κόσμο δεν μπορεί να ξεπερνιούνται με ανακοινώσεις προέδρων, ούτε καν με αποφάσεις-σφραγίδες των Δ.Σ. χωρίς πραγματικό αντίκρισμα στους φοιτητές. Το πρόβλημα και η διεκδίκηση λύσεων πρέπει να γίνονται κτήμα των φοιτητών και να συζητιούνται συλλογικά μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις. Πιστεύουμε ότι δεν είναι αγώνας το να τρέχεις σε Δημάρχους και Πρυτάνεις, να παίρνεις δεσμεύσεις και να πανηγυρίζεις γι’ αυτό ως νίκη όταν ολομερίς κι ολονυχτίς τους κατηγορείς ως αφερέγγυους, όταν δεσμεύσεις μοιράζουν ακόμα και πρωθυπουργοί και υπουργοί. Την ίδια στιγμή, αυτό αποτελεί τεχνικό ξεπέρασμα ενός υπαρκτού προβλήματος. που είναι η έλλειψη κινήματος γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο να βγει μια διαδήλωση από το να μαζευτούν 20-30-50 άνθρωποί στο δημαρχείο. Γνωρίζουμε όμως, πως ό,τι κερδήθηκε πραγματικά, κερδήθηκε όταν έλιωσαν οι σόλες των παπουτσιών και έκλεισε η φωνή από τα συνθήματα στο δρόμο μέσα από τις καταλήψεις και τις απεργίες.

Αυτόν το δύσκολο δρόμο προτείνει η Φοιτητική Πορεία, χωρίς να σου αυτοπαρουσιαζόμαστε ως σωτήρες και να σου υποσχόμαστε ότι θα σου λύσουμε συλλογικά προβλήματα, χωρίς να υποσχόμαστε “λύσεις εδώ και τώρα”. Σε αυτό που σε καλούμε είναι να ενώσουμε την φωνή μας, να εμπιστευτούμε το διπλανό μας, να εμπιστευτούμε την δύναμή μας και από κοινού να στήσουμε τους συλλόγους μας και να οργανώσουμε τον αγώνα μας.

Δωρεάν μετακίνηση για όλους τους φοιτητές! Αύξηση των δρομολογίων, επέκταση του ωραρίου λειτουργίας!

Φοιτητική Πορεία