O Αμαζονιος φλεγεται, η Αλασκα λειωνει, η Σιβηρια καιγεται, ο Μισσισσιπης καιγεται. Ο τελευταιος απο “λευκη υπεροχη”. Ο Τραμπ περνά νομο που αποδεσμευει την πολιτεια απο την προστασια των ειδων που κινδυνευουν και δηλωνει πως η εποχη μας δεν μπορει πια να εχει σχεση με τα ανθρωπινα δικαιωματα. Η “κενωνια” εξελισσεται, ειπε ο Τραμπ.
Ο Μπολσοναρο ξεπαστρευει τους ιθαγενεις του Αμαζονιου, πουλαει για ψιχουλα μεγαλες εκτασεις του και στη συνεχεια οι φλογες κανουν τη μερα νυχτα στο Σαο Παολο και στελνουν μια εικονα της Γης στους δορυφορους, που μοιαζει με φλεγομενο κομητη.

Στο βυθο των θαλασσων τα κητη σκανε, τρωγοντας πλαστικες σακουλες, οι καταγγελιες για χιλιαδες παιδια-εξαρτηματα οργανων φουντωνουν, ο ΟΗΕ δηλωνει, “το γνωριζουμε και ερευνουμε”, η Νεστλε δηλωνει πως το νερο δεν ειναι για ολους, τα πτωματα των κυνηγημενων και πια πνιγμενων πολλαπλασιαζονται, το ιδιο και τα ορφανα παπουτσια που μετα γινονται viral και μετα βαρετα. 
Αυτα συμβαινουν τον Αυγουστο του 2019, που ‘ναι παχιες οι μυγες και τα μπανια του λαου συνεχιζονται με χαρωπα πλατσουρισματατα στην επιφανεια των νερων των πνιγμενων.


Η ταινια Soylent Green γυριστηκε το 1973 και αφορα το 2022. H Γη ειναι καμμενη, βρωμικη, στεγνη.
Η ελιτ ζει σε περιτοιχισμενες πολεις, τρωει κανονικη τροφη και αγοραζει γυναικες εξαρτηματα , τις οποιες μαλιστα τις συγκαταλεγει στα επιπλα.
Η πλεμπα ζει οπου βρει και παιρνει με δελτιο μεριδες νερο κι ενα soylent green, ενα θρεπτικο κρακερ για να επιβιωσει. Στριμωχνεται αδιεξοδα σε βρωμικες πολεις, μαζι με τους αρουραιους. Πεθαινει οπως ψοφανε οι αρουραιοι και μεταφερεται, νεκρη πια με μπουλντοζες. 
Για οσους δεν αντεχουν αυτη τη ζωη γιατι εχουν μνημες ή προσδοκιες ή και τα δύο, υπαρχει το Ηοme. Εκει εθελοντικα κανει ο προσερχομενος την ευθανασια του και, βλεποντας πως ηταν καποτε η Γη, με μουσικο backgound Μπετοβεν περνά στο επεκεινα φορωντας ενα, απο χρονια, ξεχασμενο χαμογελο.
Το θρεπτικο κρακερ, Soylent Green της εταιριας Soylent – οχι της Monsanto, ειναι φτιαγμενο απο ….
Φτανουμε σιγα-σιγα σ αυτο που οι καποτε επιστημονικα ευφανταστοι το ειπαν μελλον και γινεται σιγα-σιγα παρον.
Η δεκαετια του ’60 ηταν η δεκαετια της ελπιδας του κοσμου. 
Η δεκαετια του 70, λενε παλι οι ιστορικοι, ηταν η δεκαετια των μεγαλων μηνυματων που χαθηκαν, σα χαρτακια σε μπουκαλια ναυαγων.
Μετα ακολουθησαν πολλα χαμπουργκερ, πολλη τηλεοραση, πολυ smart phone, πολλη σκατανθρωπια, πολλη κοινωνικη μοναξια.
Την καμμενη και βρωμικη Γη φροντισε να την φτιαξει αυτη η ελιτ που θα ζει περιπου οπως ζουσε.
Εμεις ολοι φροντισαμε το μερος της απαθειας. της ανοχης, της σιωπηλης συνενοχης. 
Ας δουμε, λοιπον,αναπαυτικα ξαπλωμενοι στον καναπε, πώς ηταν καποτε ο κοσμος με επενδυση Μπετοβεν και φορωντας ενα χαμογελο συντηρημενο σε ναφθαλινη

Νίνα Γεωργιάδου

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το

Παρόμοια αρθρογραφία