Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε μία μεγάλη υποχώρηση.

Η συμμετοχή των εργαζομένων μέσα στα σωματεία έχει απαξιωθεί, ενώ οι συλλογικές διαδικασίες των συνδικαλιστικών οργάνων διαρκώς εκφυλίζονται!

Την κύρια ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση την έχουν αναμφισβήτητα οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΜΕΤΑ, όμως δεν είναι οι μόνες που απαξιώνουν αυτές τις διαδικασίες.

Με αφορμή τις διαφορετικές ημερομηνίες απεργίας, στις οποίες ΠΑΜΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούσαν, έχουμε να σημειώσουμε τα εξής ενδεικτικά της απαξίωσης των αποφάσεων των εργαζομένων και των γενικών τους συνελεύσεων από αυτές τις δυνάμεις.

Στις 18/10 διαβάζουμε στον 902 ανακοίνωση με τίτλο «αυξάνονται οι αποφάσεις για απεργία στις 8 Νοέμβρη», όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται και το Σωματείο Εργαζομένων σε Μονάδες – Ιδρύματα – Σχολεία Ειδικής Αγωγής (ΣΕΜΙΣΕΑ) το οποίο όμως κάλεσε σε γενική συνέλευση στις 21/10! Ενώ λοιπόν ο τίτλος της ανακοίνωσης θέλει να δώσει την αίσθηση ότι συντελούνται συλλογικές διαδικασίες μέσα από τις οποίες ο κόσμος αποφασίζει, στην πραγματικότητα αποφασίζουν τα μέλη του ΠΑΜΕ εκεί που πλειοψηφούν και μάλιστα χωρίς να ρωτήσουν κανέναν.

Ταυτόχρονα, στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται η «Γενική Συνέλευση Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών», όπου εκεί όντως πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση και ίσως γι’ αυτό αναφέρεται έτσι. Αφού λοιπόν τα μέλη του ΠΑΜΕ αιτιολόγησαν τους λόγους για τους οποίους η καταλληλότερη ημερομηνία απεργίας ήταν η 8η του Νοέμβρη και κατάφεραν να πείσουν την πλειοψηφία, μετά από λίγες μέρες η απόφαση αυτή παρακάμφθηκε και το σωματείο έβγαλε ανακοίνωση με κάλεσμα για 14 του Νοέμβρη, χωρίς βέβαια να μεσολαβήσει κάποια άλλη γενική συνέλευση. Με άλλα λόγια εφόσον το ΠΑΜΕ αποφάσισε μέσα σε κάποια γραφεία να εγκαταλείψει την ημερομηνία απεργίας που το ίδιο είχε προτείνει και να συντονιστεί με την ΑΔΕΔΥ για 14 Νοέμβρη, ανέτρεψε την απόφαση μίας γενικής συνέλευσης περίπου 300 ατόμων χωρίς καν να μπει στον κόπο να απολογηθεί και χωρίς καν να μπει στον κόπο να καλέσει σε νέα γενική συνέλευση ώστε να δει αν οι εργαζόμενοι συμφωνούν. Η λογική σύμφωνα με την οποία συνέβη όλο αυτό είναι απλή: «εφόσον πλειοψηφούμε στα Διοικητικά Συμβούλια μπορούμε να αποφασίζουμε και μόνοι μας ή ακόμα καλύτερα εφόσον πλειοψήφησε η θέση του ΠΑΜΕ, τότε τα μέλη του έχουν το δικαίωμα να ανατρέψουν αυτήν τη θέση και να αλλάξουν την απόφαση μίας γενικής συνέλευσης». Αλήθεια αν αυτό δεν είναι πλήρης απαξίωση της πιο σημαντικής συλλογικής διαδικασίας ενός σωματείου, τότε τι είναι;

Και αν έτσι αντιμετωπίζει το ΠΑΜΕ τα σωματεία, τα οποία μάλιστα το ίδιο ελέγχει και τα οποία ονομάζει και «ταξικά», ας δούμε τι ακριβώς κάνουν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι οποίες έχουν κάνει σημαία τους τον όρο «από τα κάτω».

Στις 29 του Σεπτέμβρη βγήκε μία ανακοίνωση με τίτλο «κάλεσμα για διακλαδική απεργία οργανωμένη από τα κάτω την 1η Νοέμβρη 2018».

Την ανακοίνωση συνυπογράφουν μία σειρά σωματείων μεταξύ των οποίων και το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ), το οποίο όχι μόνο δεν έχει πάρει καμία τέτοια απόφαση, αλλά στη Γενική Συνέλευση, η οποία έπεται αρκετές μέρες μετά την έκδοση της ανακοίνωσης, πλειοψηφεί η πρόταση του ΠΑΜΕ για απεργία στις 8 Νοέμβρη! Με άλλα λόγια η προσπάθεια να φορεθεί το καπέλο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα σωματείο ονομάζεται και αυτή «από τα κάτω οργάνωση».

Σαφώς και ο όρος «από τα κάτω οργάνωση» θεωρούμε ότι είναι πολιτικά λάθος, γιατί πολύ απλά όλα τα καλέσματα, όλες οι προτάσεις και όλες οι προσπάθειες στροφής των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση είναι γέννημα των οργανωμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων που δρουν μέσα σ’ αυτό. Οργανώσεις που υπηρετούν συγκεκριμένες πολιτικές γραμμές και συνδικαλιστικές τακτικές. Το κάλεσμα για διακλαδική απεργία την 1η του Νοέμβρη δεν γεννήθηκε αυθόρμητα και τυχαία από τυχαίους εργαζόμενους μέσα σε γενικές συνελεύσεις, αντιθέτως ήταν η πρόταση των οργανωμένων συνδικαλιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των επιρροών τους, όπως ακριβώς ήταν και η πρόταση για τις 8 Νοέμβρη η οποία γεννήθηκε μέσα στα γραφεία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ και αυτό άλλωστε είναι θεμιτό.

Αυτό που δεν είναι θεμιτό, αλλά αντιθέτως επιζήμιο, είναι να λανσάρεις εύηχες λεξούλες όπως είναι το «από τα κάτω» και τελικά να επιχειρείς να φορέσεις καπέλο τη γραμμή σου σε ένα σωματείο.

Επιζήμιο είναι να παρακάμπτεις τις γενικές συνελεύσεις, και ακόμα χειρότερα να ανατρέπεις τις αποφάσεις τους γιατί έτσι σε βολεύει, επιζήμιο είναι να βάζεις την υπογραφή ενός σωματείου σε ένα πολιτικό – συνδικαλιστικό κείμενο χωρίς καμία συλλογική απόφαση και τελικά άκρως επιζήμιο και επικίνδυνο είναι να ακολουθείς τέτοιες αντιδημοκρατικές πρακτικές στο όνομα δήθεν της «επαναστατικής αγωνιστικής αριστεράς» και των «ταξικών δυνάμεων».

Γιατί αν θέλουμε να μιλήσουμε πραγματικά για την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στα σωματεία, για την πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων μαζικών, ό­που ο εργαζόμενος θα αισθάνεται ότι η φωνή και η ψήφος του έχει δύναμη και αξία, τότε οφείλουμε πρώτα και κύρια να σεβόμαστε, να υπερασπιζόμαστε και να προστατεύουμε κάθε απόφαση που γεννιέται μέσα από συλλογικές διαδικασίες, οφείλουμε να παλεύουμε για τη σύγκληση γενικών συνελεύσεων και να αφουγκραζόμαστε τον παλμό των εργαζομένων, ώστε να συντελείται κάθε φορά το πιο μαζικό βήμα και ας φαντάζει σε κάποιους πολύ μικρό για τις «αγωνιστικές τους διαθέσεις».

Η συνδικαλιστική τακτική του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπονομεύει αυτή την κατεύθυνση, ο καθένας από τη μεριά του λειτουργεί σαν την πεφωτισμένη εκείνη πρωτοπορία που δρα στο όνομα των εργαζομένων, αλλά χωρίς τους εργαζόμενους, ακολουθώντας πολλές φορές τις ίδιες αντιδημοκρατικές πρακτικές που ακολουθεί η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, απαξιώνοντας τελικά τις λειτουργίες των σωματείων και τη φωνή των εργαζομένων!

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το