Μια φορά κι ένα καιρό, κάπου στο 1910, στο Τεουαντεπέκ. του Μεξικού τραγουδήθηκε ένα όμορφο τραγούδι που κανείς πια δεν ξέρει ποιος το έγραψε. Το είπανε Llorona, η γυναίκα που θρηνεί. Σύμφωνα μ’ ένα μύθο των Αζτέκων, λέει ο καλόγηρος, Fray Bernardino, η Llorona έβγαινε τις νύχτες, λίγο πριν φτάσουν οι Ισπανοί κατακτητές, θρηνούσε και προειδοποιούσε για τη μεγάλη σφαγή.
Αργότερα, άλλοι είπαν πως η πανέμορφη Ινδιάνα Llorona ερωτεύτηκε έναν Ισπανό. Από τον έρωτά τους γεννήθηκαν τρία παιδιά. Ο Ισπανός όμως ήταν σκάρτος στην αγάπη, παράτησε την όμορφη Γιορόνα για μια πλούσια Σπανιόλα κι η Llorona για να τον εκδικηθεί έγινε Μήδεια. Το αίμα των παιδιών της την έστειλε να πνιγεί στον ποταμό Santa Fe κι από τότε βγαίνει τις νύχτες και θρηνεί.
Το 1910 ξέσπασε η Μεξικάνικη Επανάσταση και γέννησε το θρύλο Εμιλιάνο Ζαπάτα “Πατρίδα ζητάμε για τους ταπεινωμένους, κι εσύ με το μαχαίρι σου, Ζαπάτα Εμιλιάνο, δίκαια μας μοιράζεις των πατεράδων την κληρονομιά”.
Το τραγούδι που ως τότε τραγουδιόταν τη Μέρα των Νεκρών, El Día de los Muertos, ή που το έλεγαν σαν παραμύθι οι γιαγιάδες για να τρομάξουν τα παιδιά, μη βγουν τη νύχτα και τ’ αρπάξει η Γιορόνα, έγινε μοιρολόι. Θρηνούσε το πολύ αίμα των αγροτών στη Μεξικανικη Επανάσταση.
Πολλά χρόνια μετά, τραγουδισμένο από τη Chavela Vargas, την τραγουδίστρια με την κόκκινη κάπα, μπήκε στην ταινία Φρίντα αλλά αγαπήθηκε και από τον Αλμοδοβάρ.

Η κυβερνοχορωδία, στον άρρωστο καιρό μας που η Llorona έγινε Corona, δεν το τραγουδά για να τρομάξει τα παιδιά. Ενώνει όμορφες φωνές σ’ όλο τον κόσμο, για να ξορκίσει το θάνατο, να ζήσουν καλά αυτοί που τραγουδούν όμορφα, κι εμείς μαζί, καλύτερα

Νίνα Γεωργιάδου