Από τον Θεοτόκη στον Μάριο Χάκκα στους ποιητές της ηττημένης Αριστεράς χωρίς ιδεολογική ηγεμονία ο φτωχός δεν έπαυε να είναι πλούσιος σε ερεθίσματα, συναισθήματα και σκέψεις που δεν τον εξαπατούσαν αλλά δεν είχε φτάσει να χρησιμοποιεί τη μιζέρια ναρκισσιστικά και να βλέπει τον πλούτο όχι μόνο με φθόνο αλλά σαν μια πλαστογραφία της αληθινής ευτυχίας. Κι αυτά γιατί τα ερεθίσματα που λάμβανε δεν περιορίζονταν ούτε μόνο στην καταγγελία ούτε μόνο στην περιγραφή της ζωής των μη προνομιούχων.  Είναι φορτισμένη όλη αυτή η λογοτεχνία και τέχνη και τραγούδι με την βεβαιότητα ότι οι κοινωνικά απόβλητοι μόνο στην καταναλωτική κοινωνία είναι απόβλητοι και ότι ο παράγοντας άνθρωπος δεν παύει να εμπλουτίζεται από τα παραδείγματα περιθωριακών που υποψιάζουν για άλλα περιεχόμενα ζωής και άλλα ταξίδια.

Εντάξει δεν τρέχει και κάτι σοβαρό , μόδα είναι, ο πατέρας μου είναι το ραπ μας λέει ο Λεξ. Σοβαρά; και μένα η μητέρα μου είναι η συρτορούμπα. Όταν έχει προηγηθεί το νταντά και το πανκ δεν μπορείς να το πας και πιο πέρα στην καταγγελία των αθλιοτήτων και την έκθεση της μαύρης κενότητας. Προσπαθείς να κατέχεις αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο, μεταξύ αγριεμένης εφηβείας και άθλιας ενσωμάτωσης. Η πελατεία εξασφαλισμένη όλοι αυτοί που δεν θα πεθάνουν στα 30 γιατί και ο περίγυρος τους συντηρεί τα φαντάσματα της Αριστεράς και κουτσά στραβά. Υπολογίζουν και καλά κάνουν στις ρωγμές που έχει πάντα το σύστημα προκειμένου να επιβιώνουν και κάποιοι πληβείοι που από την ενσωμάτωση και μετά νοσταλγούν την ηρωική τους νιότη.

Στα εικοσιπέντε μας ο αδελφός μου μαχαιρωνότανε σαν Φυσάς στους δρόμους και εγώ απελπιζόμουν , ερωτευόμουν και διάβαζα. Σήμερα ο αδελφός μου έχει δυο παιδιά για τα οποία φυσικά ανησυχεί και που να βρει καιρό για διάβασμα τώρα που έχει και σοβαρούς λόγους να το αποφεύγει. Κι εγώ απελπίζομαι, διαβάζω δεν ερωτεύομαι αλλά καταπίνω το μεδούλι της φτώχειας

Επική παραγωγή λοιπόν το κλιπάκι του Λεξ, και εκφρασμένη επιθυμία για παραεμπόριο, παρατέχνη , παράζωή για εναλλακτικό μοντέλο στο ίδιο σύστημα και ιδεαλισμοί αίματος με συγγενείς και ταξικά αδέλφια. Λιτό υποκατάστατο για αυτούς που δεν θα διαβάζουν ποτέ τους Μποντλέρ και Παζολίνι και δεν θα ζήσουν ποτέ έξω από ένα πλαίσιο και κοινά σημεία αναφοράς, που δεν θα επαναστατήσουν ποτέ ολότελα. Μόνοι για την σισύφεια φύση τους αφού δεν το χουνε να ανεβάζουν κάτι σε κορυφές και να τους ξαναγυρνά στον πάτο. Μεταξύ άλλων η ραπ έχει φροντίσει να το κάνει όλο πεδιάδα, μεταβιομηχανική μεν , πεδιάδα δε.

Άντε καλό χτύπημα και καλά κέρδη. Μου αρέσουν και οι γονείς που διδάσκονται απ΄τα παιδιά τους μη τυχόν και δεν είναι up to date αιώνιοι έφηβοι και έφηβες κρατάν με ευλάβεια τα σπυράκια της εφηβείας.

ΥΓ: Λεπτομέρεια, ο αμεσοδημοκρατικός τρόπος που οι ράπερς μας υποδεικνύουν με το δάχτυλό τους στο μάτι μας, μην τυχόν και δεν καταλάβουμε τι μας λένε, μη τυχόν και δεν μας υπνωτίσει η εξουσιαστικότητά τους. Και αυτομάτισμός, μπόλικος  αυτοματισμός για να καταπολεμηθεί η θλιβερή ομοιομορφία του γαμημένου συστήματος που μας κάνει ρομποτάκια, χα!